Een paar dagen later werd ik uitgenodigd in Hilversum voor een intensief kennismakingsgesprek. In vijf kwartier vroeg een sexy blondine - zo’n typische BNN-dame – me het hemd van het lijf, terwijl mijn uitspraken op camera werden vastgelegd ’om te kijken hoe je overkomt op beeld’.

Al snel kreeg ik het vermoeden dat ik niet was wat ze zochten. Zeker toen ze me vroeg of ik wel eens iets had gedaan wat niet mocht. Na lang nadenken herinnerde ik me een voorval. Ik zat in groep 4, het was kerst. Ik zat pal naast de kerstboom tijdens de rekenles. Er hingen chocoladekerstballen in de boom. Ik kon de drang om een van die ballen in te knijpen niet bedwingen. Ik deed het.

Iets later kwam juf Miets erachter dat er een bal stuk was. Omdat ik naast de boom zat, was ik hoofdverdachte. Geschokt gaf ik in een impuls de schuld aan Ali, een jongen die al wel meer op zijn kerfstok had. Het erge was nog dat de juf me geloofde en ze Ali een minuut of tien streng ondervroeg. Hoewel Ali wist dat ik het had gedaan, ontkende hij alleen zijn eigen betrokkenheid. Pas toen juf Miets erg vervelend begon te worden, legde hij terecht de schuld bij mij.

Met die op waarheid beruste anekdote moest ze het doen. Vervolgens vroeg ze of ik ’groene vingers’ heb en handig ben. Zou het programma een soort Utopia worden? Ik antwoordde dat ik tuinieren haat en dat ik zo onhandig ben als Mr. Bean. Ze staarde me zwijgend aan, terwijl ik me realiseerde dat het meest rebelse stukje publieke omroep vermoedelijk op een ander soort kandidaat zat te wachten. ’Volgens mij ben je echt een lieverd’, besloot ze. Die stak ik in m’n zak.