En nu ligt ze op de afdeling geriatrie, op een kamer alleen, met uitzicht over de stad, die er vanaf deze hoogte lekker groen uitziet.

Een paar dagen later zitten we bij de geriater. Mama moet over een week of zo weer naar huis, zegt zij. Dat kan niet, zeggen wij, en pleiten voor een plekje in een verzorgingstehuis. ,,Die bestaan niet meer’’, zegt de geriater.

Thuis wonen kan ook niet. Ze kan geen kopje koffie meer zetten en vergeet bijna alles.

,,Er komt een moment dat ze het gas open laat staan’’, zeg ik.

- ,,Dan sluiten we het gas af’’, zegt de geriater gedecideerd.

Mijn broer maakt zich zorgen over het wankele trapje naar een donkere aardappelkelder.

- ,,Dan moet u die deur dichtspijkeren. Mevrouw moet toch weer naar huis.’’

We moeten eerdaags terugkomen voor een gesprek met de ’transferverpleegkundige’, zegt de geriater. Dat wordt nog wat.

,,Ik dacht dat de regering had gezegd dat ze niemand in de kou laten staan’’, zegt mijn broer als we naar de lift lopen.

,,Je moet niet alles geloven’’, zeg ik.