Ondanks dat er van beide kanten genoeg liefde was, ging het uit. We moesten te veel moeite doen om het soepel te laten verlopen en er waren twijfels over een toekomst. Het dekseltje paste wel op het potje, maar met te veel wrikken.

Op de avond dat we de relatie beëindigden, stonden we elkaar te troosten voor mijn raam. Buiten was het donker. Mensen konden ons zien staan in het flauwe plafondlicht. Ik draaide de jaloezieën dicht. ’Nu zijn we weg’, zei ze.

Eind december, vlak voor oud en nieuw, vertrok mijn tweede liefde naar Zuidoost-Azië voor vijf maanden. Ze moest backpacken. Dingen van de wereld zien. Waar Doetinchem ligt was haar niet bekend. Ook niet dat Pechtold de fractievoorzitter is van D66. Maar een andere cultuur dan Nederland ontdekken was het belangrijkst. Ik vond dat ze moest gaan.

Het begin van onze relatie was luchtig en vrolijk. Daar kwam wat verandering in toen ik bemerkte dat we toch behoorlijk van elkaar bleken te verschillen. Haar rationele en verstandelijke benadering van alle mogelijke dingen begon me op te breken. Ondanks dat wilden we ervoor gaan en proberen de vijf maanden te overbruggen.

Twee maanden lang hebben we contact gehouden via WhatsApp. We belden af en toe. Maar de moeite die ik in haar stak om het vuur aan te houden ontbrak bij haar, vond ik. Ik belde om te zeggen dat we beter konden stoppen. Ze reageerde kalm en beheerst als altijd. Ze was het er wel mee eens.

Ik herinner me het moment dat ik haar voor het laatst zag. Op Schiphol, bij het uitzwaaien. Zoute druppels drongen zich op toen ze achter de douane verdween. Toen wist ik nog niet dat ze op dat moment mijn leven uit wandelde.