Jaap van Meijgaarden woont letterlijk aan de voet van de Hooglandse Kerk. De gevel van deze 700-jarige kerk prijkt op een paar meter afstand van zijn woonkamer. Je kunt er naar blijven kijken en je erover verbazen. Dat doet hij na 35 jaar ook nog steeds.

Zijn woonomgeving ademt sowieso een en al historie uit. De Hooglandse Kerkgracht ligt weliswaar in het hart van de stad, het is een verstild stukje Leiden. Geen doorgaand verkeer, geen parkeerplaatsen.

Hier gaat het gezegde van voormalig burgemeester Cees Goekoop (’de mensen willen in het hart van de stad wonen, maar willen het kloppen van het hart niet horen’) totaal niet op.

’Zijn’ gracht maakt onderdeel uit van de wijk Pancras-West, een gebied dat wordt omringd door de Hooigracht, Nieuwe Rijn, Hoogstraat en de Oude Rijn.

Aanleiding voor het interview is het gegeven dat hij na 27 (!) jaar stopt als voorzitter van de wijkvereniging. En: wat bezielt iemand om zo lang het boegbeeld van zijn wijk te willen zijn?

We hebben elkaar nooit echt persoonlijk ontmoet, maar zijn roem is hem vooruit gesneld. De naam Jaap van Meijgaarden duikt op in tal van brieven (aan de gemeente), verslagen en krantenberichten. Hij ageert tegen van alles en is overal prominent aanwezig. Zo haalde hij onlangs nog de krantenkoppen met zijn protest tegen het snel groeiend aantal horecazaken op de Nieuwe Rijn.

Daaruit ontstaat bij mij een imago van een ’lastige man’. Uit het interview komt een totaal ander beeld tevoorschijn. Dat van iemand die zich om de medemens bekommert en geen eenmansacties voert, maar de mening van de wijk wil vertolken. Een mens ook met gevoel, hij schiet bijna vol als het gesprek op zijn moeder komt.