De man achter de snelle opmars van het Leidse waterpoloteam noemt het afscheid van de twee linkshandige internationals ’een aderlating’. ,,Tegelijkertijd maakt het mij trots dat zij naar het buitenland gaan. En dit is beter dan dat ze de concurrentie in eigen land versterken.’’

Het verandert niets aan de grote plannen die Plasmeijer heeft met ZVL: op de eerste landstitel uit de clubgeschiedenis moet nu Europees succes volgen. ,,Daar zijn Vivian en Hanneke belangrijke schakels in’’, beseft hij. ,,We moeten hier iets op verzinnen. Maar er is genoeg talent aanwezig om op te bouwen.’’

Voorlopig lijkt het er niet op dat vervangers van buitenaf worden aangetrokken. ,,We gaan het met eigen meiden opvangen’’, kondigt Plasmeijer aan. Hij verwacht dat jeugd8internationals Femke Aan en Kitty-Lynn Joustra, die zijn overgekomen van De Zaan, nu sneller klaar moeten zijn voor het grote werk.

Sevenich (21) werd na een zilveren EK-medaille met Oranje bijna letterlijk bedolven onder de aanbiedingen en heeft voor de Italiaanse club Messina gekozen. Slagter viel af in de aanloop naar het succesvolle toernooi. Dat was voor de Aarlanderveense de aanleiding om werk te maken van een langgekoesterde wens: spelen in het buitenland.

Via trainer Miklos Popovic van het Waterpolo Opleidingscentrum Alphen kwam ze in contact met Dunaújváros, een Hongaarse topclub. Daar speelt ze komend seizoen. ,,Eindelijk’’, verzucht Slagter. ,,In Nederland ken ik alle clubs en speelsters inmiddels door en door. Ik wil weleens wat anders.’’

Het leek er niet meer van te komen. Twee jaar geleden had ze haar koffers al bijna gepakt om met San José in een Amerikaanse universiteitencompetitie te gaan spelen, toen ze op het laatste moment bericht kreeg dat het niet door kon gaan. De reden was van administratieve aard. Slagter had een half jaar te lang niet gestudeerd, waardoor de Amerikaanse universiteit haar niet kon toelaten. Ze kon het niet geloven.

Het pijnlijke bericht leverde haar motivatieproblemen op. Zelfkritiek grenst bij Slagter aan onzekerheid. ,,Ik heb het idee dat het de laatste jaren steeds slechter is gegaan.’’ Uiteindelijk legde ze zich er bij neer dat het land van de onbegrensde mogelijkheden voor haar onbereikbaar bleef. ,,Of Europese clubs me wilden hebben, daar twijfelde ik aan.’’

Ten onrechte, blijkt nu. Toch aarzelde ze even toen de kans zich anderhalve week geleden ineens voordeed. ,,Helemaal alleen naar Hongarije gaan, is best lastig. Ik dacht bij mezelf: durf ik het wel aan? Maar ik ben ook in m’n eentje op vakantie geweest naar Hawaï, dus dan moet dit zeker lukken.’’

Zondag vertrekt Slagter al naar Dunaújváros, de nummer twee van het afgelopen seizoen. De snelheid waarmee de transfer tot stand is gekomen, maakt het voor haar nog wat onwerkelijk. Het sportcomplex kent ze van trips met club en land, veel van haar nieuwe ploeggenotes ook. ,,Het lijkt me een leuk team met heel goede coaches. Ik denk dat ik daar nog heel veel kan leren.’’

In vrijwel identieke bewoordingen als Sevenich laat ze Leiden wat weemoedig achter zich. ,,Ik vind het wel jammer dat ik de club waar ik al acht jaar speel nu in de steek laat, maar voor mezelf is dit het beste.’’