Maar die stoomtrambrug bracht ook de nodige gevaren met zich mee. De bestuurders van de tram hadden namelijk de hinderlijke gewoonte om, als iemand vroeg om bij de Bennebroekervaart te stoppen, een eindje ná de brug halte te houden, precies bij een één meter hoge muur.

Mensen die uitstapten, moesten vervolgens dicht langs die muur lopen, terwijl de tram zich vrijwel onmiddellijk weer in beweging zette. Een correspondent van Haarlems Dagblad schreef dat het een wonder was dat nog niemand met zijn kleding achter de tram was blijven haken en was meegesleurd.

Maar er loerde nog een tweede gevaar. De boel was slecht verlicht ’s avonds, waardoor een reiziger die niet goed op de hoogte was van de situatie het risico liep na een paar passen over het heuphoge muurtje te kukelen. Dat was al een paar keer gebeurd en volgens de HD-verslaggever was het opnieuw een wonder dat daarbij geen gewonden waren gevallen.

De verslaggever waarschuwde zijn lezers daarom - journalisten hadden in die tijd een tamelijk opvoedkundige inslag - vooral goed uit te kijken met uitstappen. Tegelijk deed hij het dringende verzoek aan de NZHSTM om voortaan vóór de brug te stoppen.

De foto's bij deze serie zijn van Stichting Historisch Genootschap De Blauwe Tram

De verhalen in deze serie zijn gebundeld in het boek Sporen 4