Het is een flinke klus. Thunnissen kan niets op routine doen, want elke plek is weer anders. Vanaf haar steiger werkt ze momenteel aan de bovenkant van de muren.

,,Maar voor de afwisseling ga ik af en toe even naar beneden, want het valt niet mee om telkens zo hoog te werken.’’ De steiger kan niet lang meer blijven staan, want komende week komt het universitaire leven weer op gang. Thunnissen gaat tussen de bedrijven door wel verder met de restauratie.

Afbrokkelen

Een rondgang door het kamertje laat zien wat ze allemaal voor elkaar heeft gekregen. Rondom, op een meter of tweeënhalf à drie, zaten allemaal gaatjes in de muur. Telkens als iemand de ladder verplaatste naar de beste plek, brokkelde er op de plek waar de ladder de muur raakte wat pleisterwerk af. De ladder heeft nu zachte stoffen hoesjes gekregen, die zorgen voor een zachte landing. En de gaten zijn opgevuld, glad geplamuurd en op kleur gebracht. ,,Sommige stukken waren dermate beschadigd, daar zag je geen handtekeningen meer.’’

Datzelfde geldt voor andere afgebrokkelde stukken stuuklaag bij het plafond en onder de kapstokken, die afgestudeerden optillen om op de wat minder dicht beschreven muur erachter te tekenen. Door het terugklappen tegen de muur veroorzaakte dat beschadigingen in de stuuklaag.

’Idioten’

Andere aantastingen plamuurt Thunnissen niet glad. Zoals de ingekraste handtekeningen, volgens de restaurateur gezet door ’idioten’. ,,Die heb ik ingevuld zodat de aangetaste pleisterlaag beschermd is, maar je ziet de namen nog wel.’’

Het is elke keer een afweging: wat wint het, de handtekening of de muur? Niet alle handtekeningen zijn te redden, geeft Thunnissen toe. Dat is misschien een tegenvaller voor sommige deelnemers aan de inzamelingsactie, die dachten met een donatie hun eigen handtekening veilig te stellen. Samen brachten alumni van de Universiteit Leiden 16.380 euro bij elkaar.

,,Het is natuurlijk een mooie gedachte dat je alle handtekeningen kunt behouden, maar dat gaat niet. Sommige staan op plekken die dringend gerepareerd moeten worden. Als er een scheur dwars door de naam loopt, vul ik die scheur op. Aan weerszijden blijf je die naam nog wel zien. Soms zet ik ergens een stipje in ter opvulling, maar verder ga ik niet. Als restaurateur teken ik geen handtekeningen na.’’ Dat er wat handtekeningen verdwijnen, vindt ze geen ramp. ,,Er zijn al vaker handtekeningen verdwenen doordat ze vervaagd zijn. Dat is pech, maar dat is de geschiedenis. Het is het beste als je een foto maakt van je handtekening zodra je hem hebt gezet. Je hebt geluk als hij er later nog staat.’’

Tekeningen

Terwijl vooraf veel aandacht uitging naar de handtekeningen, besteedt Thunnissen minstens zoveel tijd aan het restaureren van de tekeningen in het zweetkamertje. Zoals het gezicht rond de fontein en de student aan het bureau, waarvan de laatste met zekerheid is getekend door politiek tekenaar Louis Raemaekers. Boven de fontein, die dienst doet als mond, heeft de tekenaar de tekst gezet ’Dit is Hans worst, lescht hier uw dorst’.

Vele handtekeningen midden in het gezicht leiden de aandacht af van het kunstwerk. Zonde, vindt Thunnissen. ,,Hier, behoorlijk brutaal, hebben mensen hun naam heel groot in het oog geschreven. Die namen heb ik een paar tinten lichter gemaakt.’’

Beroemd

De handtekeningen rond de student en zijn bureau wachten eenzelfde lot. ,,Dit is een van de beroemde Nederlandse politiek illustrators. Je mag je naam op deze muur zetten, maar doe het dan zo dat je de tekening niet verpest.’’ Thunnissen hoopt hier met de universiteit afspraken over te kunnen maken.

De moeilijkste plekken wachten nog op de hand van de restaurateur. Op de linkermuur, bij het raam, is een stuk kalklaag bijna volledig weg. ,,Ik denk dat ik dit helemaal opnieuw bepleister.’’ Een ander stuk op die muur is compleet grijs. ,,Je kunt niks meer lezen, maar je kunt er ook niet meer op schrijven. Niemand heeft er iets aan. Ik zit er over te denken om hier stukjes lichter te maken, zodat er een nieuw verhaal kan beginnen.’’

Terwijl Thunnissen bezig is, worden de muren alweer gevuld. Rick Sijbom en Lars in ’t Veld zetten hun handtekening op 19 augustus, op een van de nieuwe maagdelijke plekjes op de muur.