Vier jaar geleden stapte Van der Wild in zijn AZC-project, dat hij in eerste instantie zwaar had onderschat. Als succesvol ondernemer wilde de geboren Rotterdammer waterpolosucces gaan boeken en hij dacht dat bij de Alphense club het snelst te bewerkstelligen.

,,Ik dacht van: ik neem een waterpoloclub over, ik word binnen een jaar kampioen en win de beker. Door mensen van buiten is er daarom vanaf het begin anders naar me gekeken. Niet iedereen vond het leuk’’, zei Van der Wild.

Prijzen lieten echter op zich wachten, waardoor de kritiek van de buitenwacht op de in Woubrugge woonachtige clubbestuurder/trainer groter werd. Vaak sloeg de kritiek om in leedvermaak. Andere clubs vonden het maar wat leuk als het kapitaalkrachtige AZC een prijs misliep.

Het heeft Van der Wild nooit echt iets gedaan. Om dat soort dingen van zich af te laten glijden, had hij de overwinningsduik niet nodig: ,,Ik hoef niets tegenover iemand te bewijzen of om mijn gram te halen. Toen niet en nu nog steeds niet. Ik ben hier gewoon ontzettend blij mee. Zo’n feestje met de jongens, dat vind ik prachtig en daar heb ik naartoe geleefd.’’

Het fanatisme en de grote drang naar succes waren vanaf minuut goed zichtbaar. Zowel bij Van der Wild als bij assistent Nemanja Stevanovic, die sinds dit jaar eigenlijk fulltime de leiding heeft in Alphen. In het water verpersoonlijkte Tim de Mey de honger naar zilverwerk.

Het 20-jarige Alphens talent was vanaf het begin ontzettend gebrand, maar zat ook al weer snel teleurgesteld aan de kant.

Eerste prijs

,,Ik liep snel tegen mijn tweede uitsluiting aan. Toen zij in het laatste kwart terugkwamen tot 12-11 kon ik de winnende binnengooien. Niet mijn gelukkigste wedstrijd, maar dit is mijn eerste prijs en die blijft me altijd bij’’, aldus De Mey, over de 20ste bekerwinst van AZC.

Waar aan de Alphense kant van het bad natuurlijk dolle pret en vreugde overheersten, was aan de Leidse de stemming moeilijk te peilen.

Natuurlijk was er bij De Zijl de trots op het bereiken van de eindstrijd, voor het eerst sinds 2005. Dat de ploeg van Ron van der Harst zich tegen de topfavoriet zo kranig had verweerd, zorgde voor extra trots, maar ook voor juist grotere teleurstelling.

,,Dit is echt een clubprestatie. Van iedereen: spelers, staf, vrijwilligers, supporters. AZC is een bij elkaar gekocht team, dat veel vaker traint. Wat dat betreft zijn we heel trots. Maar als je in het laatste kwart door drie snelle goals nog zo dichtbij bent, dan baal je toch. Zo werkt topsport’’, zei Van der Harst.

Trots

De trots zal later toch nog wel indalen. Genoeg moois om te herinneren: de geweldige start van de Leidenaars bijvoorbeeld, met drie krachtige doelpunten van Tom Nederend, die met gescheurde enkelbanden speelde.

De twee uitgemeten lobjes van Adam Maklari. Het sterke verdedigen van Jasper Haasnoot en Menno Dalmijn. Of de fantastische comeback in het laatste kwart, waarmee de Leidse ploeg het publiek op de banken kreeg en bijna nog strafworpen forceerde.

Mocht dat nog niet genoeg zijn, dan kon het feestje van de vrouwen van ZVL uitkomst bieden om de teleurstelling weg te spoelen. De Leidse vrouwen wisten na een seizoen zonder prijs en zonder play-offs, de beker weer mee naar huis te nemen door in de finale Polar Bears met 8-6 de baas te zijn.

Door het ’verloren’ vorige seizoen was de drang naar tastbaar succes erg groot. Ook al was het voor ZVL de zesde bekerwinst in zeven jaar. Voor trainer Jacob Spijker was de prijs bovendien heel speciaal.

Zittend in zijn natte pak, met een roos in zijn hand, haalde hij herinneringen op aan zijn broer Albert. De oud-voorzitter en groots clubman van ZVL, die anderhalf jaar geleden overleed. ,,Vroeger deelden we deze rozen samen uit aan de speelsters. Wat zou hij trots zijn geweest. Hij drinkt er vast een biertje op.’’

AZC-De Zijl 12-11

(2-4), (5-2), (3-1), (2-4).

Scores AZC: Mandolini 4, Indjic 3, Ćorić 2, Miralis 2, Filipovic 1.

Scores De Zijl: Nederend 3, Maklari 3, Haasnoot 2, Van Ruiten 1, Spijker 1, Visser 1.