Op zulke zeldzame momenten hoefde ik niet bang te zijn van de weg te worden gedrukt door automobilisten, afgesneden te worden door tractorbestuurders of een snauw te krijgen van groepen racefietsers. Het asfalt was even helemaal alleen van mij.

Die verleiding is er niet meer sinds we een halfjaar geleden vlakbij, in Boskoop, een nieuwe circa drie kilometer lange weg erbij hebben gekregen. Een ínvestering van bijna vijftig miljoen euro, vertelde een gids van het Boomkwekerijmuseum onlangs. Best veel geld, maar er moest ook een boerenbedrijf worden verplaatst en een ophaalbrug worden aangelegd.

Het resultaat mag er zijn. Het strakke, brede asfalt zonder ook maar één kuiltje is een lust voor het oog van menig skater. De weg sluit ook nog eens aan op andere opgeknapte Boskoopse tuinderswegen.

Weet u wat het allerleukst voor mij is? Er rijdt bijna niemand over het nieuwe asfalt. Of het nou WK is of niet, het maakt niet uit. De weg moest de kwekers snel en buiten het dorp om naar de Boskoopse veiling leidden. Vijftien jaar geleden begonnen de voorbereidingen. De weg is er nu, maar de Boskoopse veiling is al lang en breed vertrokken. Eigenlijk ook best triest.