Ik heb me inmiddels aangeleerd bij de aanschaf van een auto minder impulsief te zijn dan bij het scoren van nieuwe sneakers of een overhemd, maar voor de zekerheid omring ik me graag met wat dierbaren - je weet maar nooit wat zo’n gladjanus je anders aansmeert, nietwaar?

Nadat ik me al een minuut of tien tussen de oerdegelijke Yarissen en overdreven compacte Aygo’s doorwurm op zoek naar die leuke Fiat Grande Punto die ik had gezien, meldt zich dan toch de verkoper. Een kleine man van een jaar of vijftig in een geruit overhemd zonder das – meer een postzegelverzamelaar dan een autoverkoper.

Nadat hij ons heeft begroet en de Punto heeft aangewezen (’Leuk bakkie inderdaad’) staat hij vooral zwijgend toe te kijken. Enigszins trots op mijn kritische blik wijs ik mijn hulptroepen op wat kleine schade aan de achterkant van de auto. ,,Hmm, ja’’, mompelt de verkoper. ,,Kunnen we lijmen.” Hij wrijft er wat met zijn vingers over; mijn blik valt op zijn enorme trouwring. ,,Ja, kunnen we lijmen.” Zijn schoenen zijn Ecco’s.

Na de proefrit is het moment daar: sterk zijn nu, geen ruimte laten voor twijfel. ,,We slapen er nog een nachtje over.” Ik zet me schrap, verwacht een tegenzet, een aanbod dat we niet kunnen afslaan. Iets met rijklaarkosten en het wegvallen daarvan, misschien een slap verhaal over garantie en grote beurten, of desnoods een gratis EHBO-setje. Niets daarvan. De man knikt, overhandigt me zijn kaartje en sluit af met ’Ik hoor het graag’. Lichtelijk verward verlaat ik de Toyota-dealer, mijn dierbaren in mijn kielzog.

,,Leuk bakkie toch?”

- ”Ja, leuk bakkie.”

Wanneer ik thuis google op ’autoverkopers onbetrouwbaar’, stuit ik op enkele interessante weetjes. Zo blijken autoverkopers de meest gewantrouwde beroepsgroep onder Nederlanders. Zelfs advocaten en politieagenten vinden we veel betrouwbaarder. De enige beroepen die qua onbetrouwbaarheid in de buurt komen, zijn politici en journalisten.