,,Dit is het beste wat wij er van konden maken’’, sprak coach Ricardo Clarijs. ,,Quintus traint zes keer per week, wij twee keer. En zij namen het terecht heel serieus.’’

In een seizoen van ruimschoots overtroffen verwachtingen had Foreholte zich slechts één mooier scenario kunnen voorstellen dan een uitwedstrijd tegen een eredivisieclub: een thuiswedstrijd tegen een team van dergelijk formaat. De Voorhoutse aanhang deed er alles aan om dat gevoel na te bootsen, voor zichzelf en de speelsters.

Driehonderd supporters kwamen door de files naar Kwintsheul, dromend van een herhaling van de stunt uit 1989. Daarmee was sprake van thuisvoordeel op vreemde bodem, want het ook nog eens fanatiek meelevende uitpubliek, inclusief dweilorkest, was ruimschoots in de meerderheid. ,,Wat supporters betreft, winnen jullie’’, sprak de speaker sportief.

’Het is stil aan de overkant!’, klonk het massaal toen het spel in de tweede helft bij een 27-12 stand even stil lag. Grijnzend sprongen de coach en de speelsters van Foreholte op van de bank. Zij dansten en applaudisseerden, al lang en breed berustend in de uitschakeling. Hossend alsof de beker binnen was kwamen ze een time-out vlak voor tijd door.

Met in de vergetelheid geraakte bekerheldinnen van 27 jaar geleden op de kleine tribunes voelden de speelsters aanvankelijk wel iets van druk, hoe onrealistisch ook. ,,Dit gaan wij niet verliezen’’, had Marieke van der Wal, de Zoeterwoudse international van Quintus, voorafgaand aan de halve finale immers zonder spoortje twijfel verkondigd. De ervaren keepster, één van de weinige internationals die actief is in de eigen competitie, kon zich ruim voor het einde zorgeloos laten vervangen.

In het Westland, tussen de tomatenkwekerijen, had de Bollenstreekclub vanzelfsprekend grote moeite met de snelle aanvallen van de subtopper uit de eredivisie. Veel moest van Wendy Smits komen, de enige Foreholte-speelster met ruime ervaring op topniveau. Haar komst in de winterstop verklaart voor een belangrijk deel de opzienbarende prestaties van dit seizoen.

Hoewel het Voorhoutse team tevreden kon zijn op het vertoonde spel in de eerste helft, zat het verschil zeker niet alleen in kleine dingen. Neem de cruciale fase na ruim tien minuten spelen, waarin Quintus al afstand nam. Terwijl de ervaren Smits een open kans miste, maakte Daisy Hage aan de overkant met een vlammend schot de 10-4.

Gelukkig voor Foreholte ging de nauwkeurigheid bij Quintus in sommige fases over in plichtmatigheid. Smits had als enige van haar team het vermogen om zich in aanvallend opzicht te laten gelden en bracht Foreholte met een reeks van vijf doelpunten terug tot 18-10. Hoezeer Foreholte er ook voor bleef gaan, Quintus had aan een machtige sprint van elf doelpunten na rust genoeg om de ongelijke strijd te beslissen (31-12).

Niemand gaf de Voorhoutse fans ongelijk dat ze ondanks de kansloze nederlaag elke score en redding bleven beleven als de beslissende, want het valt niet uit te sluiten dat het weer een kwart eeuw wachten is op een wedstrijd van dit formaat. Al zal de zeer ambitieuze coach daar anders over denken. Hij liet zich gewillig meevoeren op de geluidsgolven. ,,Zo’n sfeer ga ik nooit meer meemaken.’’ De ervaren speelsters van Quintus hadden er een diepe buiging voor over.