Natuurlijk is het een gigantisch land en zit de samba in de benen, maar ik denk dat er –behalve de hulp van de FIFA - andere krachten spelen. Er heerst veel bijgeloof in Brazilië. In sommige gevallen gaat dat heel ver.

Over Vasco da Gama, een club uit Rio de Janeiro ging ooit het verhaal dat de club vervloekt was. Na een met 12-0 gewonnen wedstrijd had een speler van de tegenpartij, Arubinha,  tot de hemel gebeden dat Vasco 12 jaar geen kampioen meer mocht worden, een jaar voor elk doelpunt. Hierna won Vasco geen wedstrijd meer. Het verhaal ging dat hij kikkers in het veld had begraven. Met rituelen en offers werd geprobeerd om onder de vloek uit te komen. Het veld werd zelfs omgeploegd. Vasco ging pas weer winnen toen Arubinha de vloek ophief.

Spelers hebben ook rituelen, kruisje slaan, gras even aanraken, kusje op de doelpaal.

In Argentinië stond doelman Sergio Goycochea  bekend als strafschoppenspecialist. Hij vertelde later dat als het even kon hij over het terrein heen plaste. Het hielp.

In Rio de Janeiro, in Villa de Penha staat bovenop een berg een prachtig kerkje. De kerk is alleen te bereiken door een steile trap met bijna 400 treden te beklimmen. Het verhaal wil dat als je trap op je knieën naar boven bestijgt, je mag bidden en de heilige maagd om iets mag vragen. Voor Bureau Sport beklommen collega Erik Dijkstra en ik de trap. Het was afgrijselijk afzien. De blaren staan nog op mijn knieën. Maar ja, je moet er wat voor over hebben. We vroegen, na niet één trede over te hebben geslagen, of Nederland wereldkampioen mag worden.

Zou het helpen?

Of hadden we in het Maracanã-stadion nog even tegen de doelpalen moeten zeiken?