Tijdens het interlandweekend was ik even terug in Leiden. Daar hebben Desireé en ik bekendgemaakt dat we een dochter krijgen. Dat deden we op een feestje bij ons thuis, door roze confetti de kamer in te schieten. Het bleken van die sfeerkanonnen voor in stadions te zijn. De gaten zaten in het plafond.

Het was leuk man, om iedereen weer te zien. Als vanouds. Zij missen mij en andersom. Ik ben best een gezelligheidsdier. In Leiden heb ik mijn vaste rondje, overal even ouwehoeren. Het is fijn om daar naar uit te kijken als ik in Dundee ben. Ik weet waar ik het voor doe. Met een opgeladen batterij heb ik hier deze week weer heerlijk getraind.

Het doet me goed om de steun vanuit mijn eigen stad nog steeds te voelen. Als je ziet dat jongens van FC Rijnland bezig zijn om met een mannetje of 25 hierheen te gaan, maakt me dat groos. Ze zouden in november naar de thuiswedstrijd tegen Rangers komen, maar die is naar vrijdagavond verplaatst. Als het niet lukt om met zo’n grote groep af te reizen, komen ze in kleinere groepjes. Vanaf volgende week is hier om de week iemand uit Leiden op bezoek.

Ik vind het normaal, omdat ik niet anders gewend ben. Dat is mijn hele carrière al zo. Maar ik weet niet of het normaal is. Het stelt me gerust dat het niet is veranderd nu ik voor het eerst in het buitenland speel. Ik was daar wel een beetje bang voor. Of misschien is bang niet het goede woord, maar ik ben blij dat die mensen me niet vergeten. Dat ik voor hen de Randy blijf die ik altijd ben geweest.

Uit het oog, uit het hart, zeggen ze wel eens. Iedereen is toch druk met zijn eigen leven. Maar ik merk nu dat het echte vriendschappen zijn, dat ze contact met me blijven zoeken. Dat ligt ook aan mezelf, maar het komt niet alleen van mijn kant.