Dertien man in een krappe eengezinswoning. Met vier slaapkamers, dat wel, maar groot kun je de kamers niet noemen. ,,De vijf jongens en opa lagen allemaal op een rijtje, de drie meiden hadden een eigen kamertje, m’n ouders sliepen in een kamer en beneden in de achterkamer lag oma. Ruimte voor kasten hadden we niet. Er stond beneden een grote linnenkast en daarin hadden we allemaal een plank.”

Met zeer beperkte middelen – er was direct na de oorlog weinig geld en een groot gebrek aan bouwmaterialen – werden in 1947 veertien huurwoningen aan de Schenkelweg opgeleverd. Het waren de eerste woningen van woningbouwvereniging Sint Willibord, die toen net was opgericht. Huizen met enorme tuinen waren het. Van dertig meter, tot dik veertig meter diep. Daar was over nagedacht: de lonen van de huurders waren over het algemeen karig en de woningbouwvereniging was katholiek, dus er waren veel kinderen. In die enorme lappen tuin was voldoende ruimte om groente te verbouwen en kippen en varkens te houden. ,,De tuinen waren met lage hegjes van elkaar gescheiden. De buurvrouwen stapten over de hegjes als ze iets nodigs hadden. Sla bij die, prei van die. Het was erg gezellig en sociaal.”

Veel later, de gezinnen waren inmiddels kleiner en er was grote behoefte aan meer woningen, werden de tuinen drastisch ingekort tot achttien meter. Op de plek waar eens tuin lag, werden nieuwe huizen gebouwd. Het gezicht van Truus Loos betrekt als ze aan die periode terugdenkt. De gesprekken tussen de woningbouwvereniging en de huurders over het inleveren van de meters tuin liepen allerminst soepel. ,,Maar eigenlijk wil ik het daar niet over hebben, dat is zo negatief.”

Truus was de jongste van de acht kinderen. ,,Een voor een vertrokken de kinderen uit het ouderlijk huis. Toen mijn moeder overleed waren mijn vader en ik nog met z’n tweeën. Hij werd zo wit als een gebaksschoteltje, toen ik hem vertelde dat ik ging trouwen met Ton. Als ik ook nog weg zou gaan, bleef hij alleen achter.”

Daarop besloot het stel bij vader te blijven wonen om voor hem te kunne zorgen. ,,We verbouwden het boven op zo’n manier dat we een eigen zitkamertje hadden. Toch een beetje privacy. Gelukkig was mijn vader geen moeilijke man. Hij heeft altijd hard gewerkt voor ons en hield ook in zijn laatste jaren veel rekening met mij en Ton. Ach, hij had ook niet veel nodig. Zijn rookstoel, een sigaartje en de panorama en hij was tevreden.”

Truus Loos en Ton van Vliet woonden later met hun twee kinderen aan de Schenkelweg. Het muurtje naar oma’s achterkamer was er inmiddels uitgesloopt, om een grotere woonkamer te krijgen. Naar een ander huis hebben ze nooit meer verlangd. ,,Het buurtje is zo fijn, ik hoef hier echt niet meer weg.”