Paul van Hooff – die zich in zijn jeugd Paul Wempe noemde, naar de man die hem opvoedde, nadat zijn biologische vader de kuierlatten nam toen kleine Paul nog in zijn wieg lag – werd na zijn jeugd in De Zilk journalist in Amsterdam. ,,Freelance, want een vaste baan was niet zo aan me besteed. Gaandeweg specialiseerde ik me als omroep- en motorjournalist. Ik schreef voor de tv-gidsen en voor motorbladen, verdiende goed en had een mooi leven. Maar toch sloeg de twijfel toe. Ik was een stukjeskakker geworden.’’

Piketpaal

Van Hooff sloeg op een gegeven moment een piketpaal, zoals hij dat zelf noemt. ,,Ik vroeg me af: wil ik dit over tien jaar nog doen? Het antwoord was nee. De volgende vraag was: waar word ik blij van? Reizen en motorrijden. En wat kan ik? Schrijven en fotograferen. Op die dag besloot ik te gaan doen waar andere mensen alleen maar van dromen: de reis van mijn leven maken. Van het noorden van Noord-Amerika naar het zuidelijkste puntje van Argentinië.’’

Paul van Hooff vloog samen met ’Guus’ (zijn Moto Guzzi uit 1975) naar Anchorage in het zuiden van Alaska. ,,Daar zag ik in het hostel op een kaart van Alaska dat de meest noordelijk gelegen plaats Deadhorse was. Ik besloot meteen: daar, op het dak van de wereld, begint mijn reis echt.’’

Om er te komen moest Van Hooff eerst nog wel de 700 kilometer noordwaarts reizen. ,,De Dalton highway, een modderspoor, niet meer dan dat. Met twee bezinepompen en hooguit 500 mensen, die er langs wonen. In mei, dus de beren waren net uit hun winterslaap en hadden jonkies. Ik dacht: ik kan maar beter moeilijk beginnen, dan valt de rest mee. In het eerste café waar ik opstak, duwde de eigenaar me een dubbelloops pistool in de handen. Met dit advies: ’Als je tegenover een grizzly komt te staan, mik je op z’n poten. Dan is de kans groot dat je hem, door de terugslag, door zijn kop schiet. En als de eerste toch mis is, gebruik dan de tweede kogel voor jezelf’.’’

Hangmat

In Deadhorse – een plaats met één vaste bewoner en verder louter olievelden – begon Paul van Hooffs reis officieel. ,,Op weg van het dak van de wereld naar de zuidelijkste plaats ter wereld: Ushuaia. Ik zakte langzaam af. Door Canada, door de Verenigde Staten, over die belachelijk mooie kustweg langs de Pacific.’’ Over die eerste 20.000 kilometer deed Van Hooff drie maanden. ,,Moest ook wel, door mijn visum. Maar toen ik in Mexico in een hangmat het eerste deel van mijn reis overdacht, besloot ik voor de rest flink de tijd te nemen. Het oorspronkelijke plan was een jaar te reizen, te ontladen en dan terug te keren naar Nederland. Maar daar in die hangmat besloot ik alleen nog maar op gevoel te reizen en net zo lang erover te doen als nodig was.’’

Het gevolg was dat Paul van Hooff uiteindelijk drie jaar, van 2005 tot 2008, over zijn reis deed en – zonder motorpech – 60.000 kilometer in Guus’ zadel doorbracht. ,,’60.000 kilometer vrijheid’ noem ik dat. Ik bleef overal hangen. Dagen, weken, soms maanden. Ik werd omarmd. Zo’n oude motor haalt drempels weg. Als ik in een nieuwe BMW 6-serie had gereisd, had dat afgunst gewekt. Nu kwam ik vuil en bestoft op een afgeleefde motor de stadjes binnentuffen en dachten de mensen: deze jongen heeft eten nodig. Ik heb vrijwel nooit hoeven te betalen voor een overnachting. Een volle tank, een volle maag en een slaapplaats, dat was het enige dat ik nodig had.’’

Dankzij die instelling en de vele warme onthalen waar hij ook kwam, reisde Van Hooff heel lang op de 12.000 euro die hij aan het begin van zijn reis bij zich had gestoken. ,,Toen het echt op was, heb ik bijverdiend door verhalen over mijn reis te schrijven voor Nederlandse en Belgische bladen. Het werd me gegund. Alleen al met mijn website heb ik 4.500 euro opgehaald. Spontaan overgemaakt door lezers.’’

Een romance met de beeldschone Roxanna in Bolivia veranderde zijn leven. ,,Ze werd zwanger. Onbedoeld. Ik zei: geef me nog vijf maanden om mijn reis af te maken en ik kom bij je terug. Natuurlijk kwam ik terug. Mijn eigen vader is ’m ooit gesmeerd - zoals hij wilde ik niet worden. Dat nooit.’’

Tweeling

Die vijf maanden werden er slechts twee. Van Hooff reisde naar Ushuaia, het stadje dat al drie jaar zijn ultieme reisdoel was, klapte daar zijn laptop open en las een mail van zijn geliefde dat er een tweeling in aantocht was. ,,Ik keerde terug naar Sucre en sindsdien woon ik daar. Zo goed en zo kwaad als het ging, als leraar Engels onder andere, heb ik sindsdien de kost proberen te verdienen voor mijn gezin. Ondertussen schreef ik het boek over mijn reis.’’

Dat is nu klaar en Van Hooff is er trots op. Hij is nu zeven maanden in Nederland ’om geld te verdienen en het boek te promoten’. ,,Er zijn er in eerste instantie 2500 gedrukt en de helft is verkocht. Maar er moeten natuurlijk nog veel meer drukken volgen. Binnenkort is er een motorbeurs in Utrecht waar 150.000 mensen op af komen. Als de helft ervan daar nou eens mijn boek koopt, ben ik spekkoper’’, zegt hij schaterend.

Het is hoe Paul van Hooff in het leven staat. ,,Ik geloof in dit boek. Moet ook wel, want anders lig ik er alleen maar wakker van. Ik heb vertrouwen en ook alweer een nieuw plan. Ik wil naar Japan. Met die twee gastjes van me. Dan las ik een zijspan aan Guus en ga ik ze daar beroemd maken. Dat gaat me lukken. In mijn leven lukken dingen.’’

’Man in het zadel’ (gebonden, 350 bladzijden) kost 20 euro en is te koop bij de boekhandel en bol.com.