De dames zelf, Claudette voorop, zijn er langzamerhand steeds meer van overtuigd dat vrouwenopvang ook een mannenzaak hoort te zijn. De directeur schreef voor haar eigen afscheid samen met Lida van den Broek een boekje over veertig jaar geschiedenis: in 1974 werd het eerste Blijf-van-mijn-Lijfhuis geopend in een kraakpand in Amsterdam.

Dat was in de tijd van de Dolle Mina’s en strijdkreten als ’baas in eigen buik’. Anno 2014 gaat het anders. Tegenwoordig vinden de dames dat de groep die de agressie pleegt, ook hulp nodig heeft. Anders stoppen die mannen niet.

Claudette liet zelfs een filmpje zien, waarin een man aan het woord is over het onderwerp: de Amerikaan Jackson Katz die meent dat de manier waarop we nu vaak over het onderwerp praten vooral victim blaming is. Over mannen gesproken: de dames kregen dat filmpje niet aan de praat.

Er moest een man aan te pas komen om dat voor elkaar te krijgen. De vrouwen lieten meteen zien dat ze het fenomeen ’zelfspot’ goed onder de knie hebben. Ze moesten er hard om lachen.