Maar eerst context. Onlangs zag ik een zeer interessante vacature langskomen: tekstschrijver voor minstens 24 uur per week. Ik liet me niet ontmoedigen door het feit dat de vacature in een dag al meer dan 400 keer was bekeken en besloot direct te solliciteren.

Een dag later kreeg ik bericht: of ik een proeftekst wilde schrijven over een van de bijgeleverde onderwerpen. Enthousiast klom ik in de digitale pen. Ik schreef een commercieel tekstje waarin ik de lezer ervan probeerde te overtuigen een auto aan te schaffen.

Het werd voldoende beschouwd. Aangenomen. Leuk! Tot ik zag wat de verdiensten waren. Vanaf 0,8 cent per woord? Ja. Het stond er echt. Ze motiveerden het bedrag door te stellen dat hun tekstschrijvers ’4 tot 7 teksten van elk 250 woorden in een uur schrijven’.

Even serieus. Dat zou neerkomen op 1.000 tot 1750 woorden per uur, waarbij voor sommige teksten ook nog research moet worden gedaan. Op een 8-urige werkdag zou je dan minstens 8.000 woorden tikken, gelijk aan een halve scriptie!

Ik antwoordde teleurgesteld dat ik mijn vraagtekens had bij de productiesnelheid van hun tekstschrijvers. En als het al zo zou zijn, hoe goed zijn die stukjes dan? Ik zei ook dat ik een tien- tot twintigvoudige vergoeding gewend ben in de journalistiek en dat ik niet voor 1 cent per woord kon werken.

Of er dus misschien 2 cent per woord in zat? Met een productie van 500 woorden per uur, kon ik dan in ieder geval nog een tientje per uur bij elkaar rammelen. Moet ik m’n huur net mee kunnen betalen.

Het mocht niet baten. Tekstbureau Orange Stars heeft uitstekend in de gaten dat het zijn freelancers kan uitmelken. Voor die klagerige ZZP’er vijftien anderen. Ik vind het een belediging. Na het doorlopen van een volledig studietraject wil je een beetje respect voor wat je in huis hebt. Ik ga nog liever bier tappen in de kroeg dan me in dienst te stellen van zulke uitbuiters.