,,Man, man, man,” zegt hij wanneer opnieuw een rij auto’s in beweging komt. ,,Dit gaat toch nergens over?” Hij ramt op het knopje alsof hij Mortal Kombat speelt totdat het uiteindelijk groen wordt. Het zoontje juicht.

Een stoplicht verder sta ik weer achter de man. Nu is hij aan het bellen over iets nogal belangrijks, iets wat aangevlogen moet worden en handen en voeten moet krijgen. Het zoontje roept intussen steeds iets harder ’papa’, net zo lang tot deze hem een pakje drinken geeft – zo’n rode Wicky met een vakje waar niemand ooit een naam in schrijft. Het belang van het besproken onderwerp is inmiddels benoemd: het is wel even een dingetje. De vader denkt gelukkig wel dat hij het kan managen, al zal er wat ’damage control’ aan te pas moeten komen. Het jongetje geeft de lege Wicky aan zijn vader, die het onder zijn snelbinder propt. ,,Is goed. Cheers, kerel.” Het licht is groen.

Weer een stoplicht later klinkt de mans telefoon. Hij kijkt zijn zoontje aan. ,,Papa heeft een keer een dagje vrij...” Zijn ergernis is slecht geacteerd – dit is een man die zich graag onmisbaar waant. Tijdens het gesprek drukt hij op schijnbaar willekeurige momenten op het knopje van het verkeerslicht: soms één keer, soms zes keer. Met zijn rechtervoet tikt hij in hoog tempo tegen de stoeprand, terwijl zijn zoontje in het trillende kinderzitje in slaap lijkt te vallen. Het probleem is trouwens opgelost, de man dankt zijn collega voor de snelle heads-up. Ja, hij staat letterlijk al tien minuten voor het stoplicht, gaat echt helemaal nergens over. En o ja, wat dat andere issue betreft: daarbij is het wachten op een go van marketing. Groen licht dus, bij wijze van spreken.