Aan afscheidsredes is het functioneren van afzwaaiers lastig af te lezen. Je moet tussen de regels speuren naar aanwijzingen voor het werkelijke functioneren. De speech van burgemeester Lenferink, bij het afscheid van twee wethouders, is daarop een uitzondering en  liet aan duidelijkheid weinig te wensen over.

De burgervader stak zijn bewondering voor de twee ‘topbestuurders’ niet onder stoelen of banken. Hij roemde de daadkracht en het doorzettingsvermogen van beiden. Wat misschien tussen de regels bleef, was hoe jammer Lenferink hun vertrek persoonlijk vond. En misschien wel het onbegrijpelijke twee van zulke ‘kanjers’ terzijde te schuiven. Zonde voor de stad, zonde voor de bestuurskracht van ‘zijn’ ploeg. Hij herinnerde de volle raadszaal fijntjes aan het feit dat zowel De Haan als Van Woensel niet vrijwillig vertrokken. En zeker niet vanwege een wankel palmeres.

Opstapt

Voor De Haan was geen plaats meer omdat in het nieuwe college de PvdA het CDA vervangt. De VVD - de partij van Van Woensel - neemt wel weer deel aan het college, maar de fractie besloot om lijsttrekker Paul Laudy als wethouder te kandideren. Een keus die pijn deed, maar De Haan herinnerde in zijn afscheidswoorden de zaal eraan in een democratie te functioneren. Alleen in een democratie bepaalt een wethouder immers niet zelf wanneer hij opstapt.

Burgemeester Lenferink noemde Jan-Jaap de Haan ,,misschien wel de beste wethouder Cultuur die Leiden ooit heeft gehad’’. Pieter Van Woensel werd door Lenferink geroemd als de man die als een ,,echte Bob de Bouwer’’ verschillende vastgoedprojecten vlot heeft getrokken. Volgens de burgemeester zijn beide wethouders van grote betekenis voor de stad geweest. ,,Wethouder Van Woensel heeft het aangezicht van Leiden verbeterd, wethouder De Haan het aanzien.’’ Namens de gemeenteraad bood Pieter Kos (fractievoorzitter GroenLinks) de scheidend bestuurders een afscheidscadeau aan.