De 23-jarige Leiderdorper is een van de weinige passagiers die zonder een schrammetje het ernstige ongeluk overleefde.

Hij woont vanwege een studie tijdelijk in Spanje. Samen met een grote groep studenten keerde hij van een feest terug naar Barcelona. Het gezelschap was met meerdere bussen onderweg toen het op een rechte weg faliekant mis ging. Schouten sliep en werd wakker toen de bus hevig begon te slingeren en tegen de vangrail klapte. Stuurloos gleed de bus op zijn kant, en werd bij stilstand nog vol door een auto geraakt. Dertien passagiers waren op slag dood, veertig anderen raakten gewond. Slechts vier mensen hadden niets.

Onwerkelijk

,,Het was zo onwerkelijk allemaal. Er werd gegild en gehuild. Je zag mensen door de bus slingeren, er lagen afgerukte ledematen. In mijn buurt werd een gat in het dak gemaakt zodat we eruit konden. Ik was bang dat er meer auto’s op de bus zouden rijden. Niet onterecht. Toen ik buiten was scheerde er een vrachtwagen rakelings langs.’’

Na de ramp werden de overlevenden naar een hotel in Barcelona gebracht. ,,Daar stonden de paparazzi al te wachten, en begon direct het vragen”, ervoer Schouten, die goed Spaans spreekt. ,,Dat ging behoorlijk ver. Tot in de wc werd je achtervolgd. Hulpverleners, en zelfs de politie moesten in actie komen om de afstand te bewaken.” Irritant? ,,Ach die mensen doen gewoon hun werk. Ik begrijp dat wel.”

Journalisten

De volgende dag op de herdenkingsbijeenkomst waren er opnieuw veel journalisten. ,,Iemand wilde even wat aan me vragen. Nog voordat ik goed en wel had geantwoord, hingen er tien microfoons boven me en waren er vijf camera’s op mij gericht.”

Ook de Nederlandse pers was inmiddels op de hoogte. Die ochtend stroomden de verzoeken voor interviews binnen. ,,RTL Late Night, Boulevard, Hart van Nederland, West, het AD, noem maar op. Van alle kanten was er post. Geen punt. Ik heb mijn verhaal een stuk of zes, zeven keer verteld.”

Vrienden

Hij nam ook de tijd voor zijn familie en vrienden. ,,Direct na het ongeluk heb ik mijn ouders geappt om uit te leggen dat ik bij een ernstig ongeluk was betrokken, en absoluut ongedeerd was. Bellen vond ik te heftig. Ik wilde het eerst wat laten bezinken. Maar mijn vader nam direct via de telefoon contact op. Helaas, door een slechte verbinding kwam het niet tot een gesprek.”

,,Mijn mailbox op Facebook raakte propvol. Ik heb ruim duizend vrienden, ongeveer een vijfde heeft gereageerd. Reken maar uit. Ik heb ze allemaal geantwoord. Het is fijn je te realiseren dat er zoveel mensen aan je denken.”

Steun

Schouten besloot niet direct terug te gaan naar Nederland. ,,Om een beetje uit te rusten terwijl hier mensen vechten voor hun leven zeker? Nee. We verwerken de klap zoveel mogelijk onder elkaar. Hoewel mijn naaste vrienden ook ongedeerd zijn gebleven, liggen er nog wel bekenden in het ziekenhuis. Die wil ik zoveel mogelijk opzoeken en steun geven. Pas dit weekeinde keer ik terug naar Leiderdorp.”

,,Hoe het verder loopt zie ik wel. Ik ben bijna klaar met mijn studie in Barcelona en werk als promotor voor discotheken. Dat had ik nog een paar maanden willen doen. Maar ja, mijn hoofd staat voorlopig niet zo naar feesten…”