Als ik de studenten om me heen bekijk, merk ik dat niet iedereen even blij en opgelucht is om even van de studie verlost te zijn. Een aanzienlijk deel schijnt werkelijk niet te weten wat ze met zichzelf aan moeten! Zonder verplichte aanwezigheid, dagelijkse studeersessies en avonden in de bibliotheek, zonder de borrels op de vereniging en de sociale contacten die verbonden zijn aan het studieleven, wordt er plotseling van ze verwacht dat ze zélf hun dagen indelen. Ze zijn, voor hun gevoel, twee maanden lang hun bestaansrecht, hun levensdoel kwijt. Veel gaan naarstig op zoek naar een studiegerelateerde baan of vakantie, of nemen zich plotseling voor om een nieuwe taal te leren, om ontwenningsverschijnselen te voorkomen. Bewonderenswaardig, maar enigszins verontrustend.

Dan heb je de slackers. Meer mijn soort mensen. Deze vallen na het laatste tentamen op de knieën om god te bedanken dat het nu eindelijk voorbij is, en ze aan het uitgebreide, ambitieuze vakantieprogramma kunnen beginnen waar ze het eigenlijk al sinds januari over hebben. Zij leven voor de maanden juli en augustus, en reizen, feesten en zuipen zich vaak in deze periode meerdere continenten over, om pas begin september, met bloeddoorlopen ogen en een drankprobleem, weer aan te schuiven in de studiebanken.

Natuurlijk zit er van alles tussen deze twee uitersten in. M’n punt is dat elke student anders om gaat met de enorme lading vrije tijd die ze plotseling gegeven is. En dat is prima: deze tijd is immers niet alleen bedoeld om je te ontspannen, maar ook om na te denken over het jaar dat komen gaat, en hoe je dit wilt besteden. Of je je vakantie nu wel of niet verdiend hebt, of je al plannen hebt of niet, of je de zomer nuttig gaat besteden of op een strand gaat liggen en je laveloos zuipt: geniet er van, doe zonnebrand op, en doe, in godsnaam, een beetje voorzichtig.

Dit was de laatste studentencolumn van Max Smitsloo in het Leidsch Dagblad.