Het seizoen 2008/2009 blijft voor menig HVV’er altijd speciaal. In dat jaar stuntte de A1. Geheel onverwachts pakte de Voorschotense jongensploeg het Nederlands Kampioenschap. Trainer van toen Dick Gijsman herinnert het zich als de dag van gisteren. ,,Dat was heel bijzonder. In de finale wonnen we van met strafworpen van Volendam. Een jaar later was natuurlijk iedereen weggeplukt door de eredivisie’’, vertelt Gijsman.

Ruim een half decennium later is de succesploeg grotendeels weer herenigd. Oefenmeester Gijsman heeft inmiddels het vlaggenschip onder zijn hoeden en zes kampioenen maken daar nu deel van uit. Marcel Kuiper, Jelle en Maarten Versluijs, Norbert en Jelmer Laernoes en Max Smirren willen met de Voorschotense club hogerop. En dat lukt tot nu toe aardig.

Glimlachend komen Maarten en Jelle Versluijs na de winstpartij zondag de kantine binnen. Terwijl er wordt nabeschouwd aan tafel komen ze al snel tot dezelfde conclusie: ,,Het is heerlijk om weer met al die jongens samen te spelen. We vinden elkaar nog steeds echt blindelings.’’

De broertjes Versluijs staan sinds dit seizoen weer samen op het veld. Ook zij werden na het succesverhaal opgepikt door een eredivisionist: Hercules. Voor Maarten duurde dat avontuur maar een jaar. Jelle keerde deze zomer pas terug en speelde in totaal vier seizoenen voor de club uit Den Haag. ,,Dat was wel een ervaring ja. Het was vier keer trainen en van op een hoger niveau spelen, word je snel beter’’, zegt Jelle.

Het contact met zijn oude teamgenoten bleef wel altijd in stand. Toen deze zomer ook Norbert Laernoes terugkwam van Hellas besloot Jelle - na wat aandringen van zijn broertje - om de hand van zijn oude liefde weer te pakken. ,,Als het contact zo lang goed blijft en bijna al die andere jongens gaan terug, dan begint het natuurlijk te kriebelen.’’

Dat die klik er ook zeker binnen de lijnen nog is, bewezen de HVV-helden zondag. Tegen concurrent DWS moest er gewonnen worden, om zo die Schiedammers op de ranglijst onder zich te houden en koploper te blijven. Hoewel de eerste helft de bezoekers toch iets sterker leken, bleef de schade beperkt. Dat kwam vooral doordat keeper Max Smirren veel Schiedamse doelpogingen onschadelijk maakte. Bij rust was het 18-18.

Ook na de onderbreking stond Smirren zijn mannetje. In totaal lag de HVV-doelman maar liefst 21 keer in de weg, waardoor zijn ploeg in de tweede helft al snel naar een voorsprong van zeven punten uitliep en die niet meer uit handen gaf.

Zo had Smirren zondag op een volledig andere manier een aandeel in succes van HVV dan zeven jaar terug. ,,Toen was ik nog cirkelspeler. We hadden toen Bart Ravensbergen op doel. Hij speelt nu bij Volendam en in het Nederlands team. Ik zat vaak wissel, want ik had tussentijds andere sporten gedaan’’, legt hij uit.

Ondanks het feit dat je als handbalkeeper soms fungeert als levende schietschijf, wilde Smirren de door Ravensbergen achtergelaten lege plek in het doel wel opvullen. ,,Ik was vaak geblesseerd. Keepen leek me leuk en ik had veel naar Bart gekeken’’, vertelt de Wassenaarder. Soms heeft hij spijt dat hij de omschakeling niet eerder heeft gemaakt, maar over het algemeen is Smirren trots opnieuw deel uit te maken van het succesteam. ,,Het zou prachtig zijn als we weer helemaal compleet worden en met z’n allen hogerop gaan. Alleen Bart mag van mij wegblijven’’, lacht hij.

Scores HVV’70: Kuiper 9, J. Laernoes 5, D. Klaver 5, J. Versluijs 4, M. Versluijs 4, Van der Ham 4, N. Laernoes 3, M. Laernoes 3, N. Klaver 1.