Maar ik ben bij de eersteklassekraker Valken ’68 - Voorschoten ’97 geweest. Vooraf een interessant duel waarbij Valken bezig is uit de kuil te kruipen en Voorschoten moet uitkijken daar niet in te glijden. Het duel was meer spannend dan goed. Voorschoten begon te slap, terwijl Valken de juiste instelling toonde.

Onverwachts schoot Sjoerd de Vries Voorschoten vanaf 30 meter op 1-0. Voor mij een déjà vu. Vorig seizoen deed hij tegen Zwaluwen uit hetzelfde. Vanaf dat moment ging Voorschoten beter spelen. Maar verdedigende desorganisatie bracht het knokkende Valken terug op 1-1. Hoewel voetballend Voorschoten beter was, kwam het nauwelijks tot kansen. Tot de zestienmeterlijn zag het er goed uit maar de eindfase bracht weinig. Met twee spitsen spelend ging te veel te snel centraal.

Vanaf de flanken kwam weinig. Deze voorspelbaarheid vond Valken prima. De tweede helft zakte het spel naar een bedroevend niveau. Zeker na de 2-1 van Valken. Voorschoten pompte en pompte en Valken ramde alles weg. Een middenveldbezetting was niet meer zichtbaar. Valken kreeg daardoor zelfs kansen op de 3-1. Eerlijk is eerlijk, Voorschoten is voetballend beter dan Valken en heeft ook betere spelers. Maar zoals zo vaak is meer kwaliteit geen garantie voor winst. Valken had meer geestdrift, meer de absolute wil. Zelfs met een man meer kwam het niet meer uit de zestien. De wijze waarop de winst over de streep werd getrokken was bewonderenswaardig.