Stefan de la Rie

„Mijn kinderen zouden een eigen bed moeten hebben.”

Toen zijn relatie stuk ging, kwam Stefan de la Rie (28) met zijn twee kinderen weer bij zijn ouders te wonen. In een rijtjeshuis in Leiden-Zuidwest. „Ik wist dat ik welkom zou zijn, maar het is klote dat je van je eigen plek terug moet naar je ouders”, zegt hij.

Hij zit op de bank in een volle woonkamer, overal staan spullen. „We wonen hier nu met een hond, vijf katten en zeven mensen: mijn ouders, zusje, haar vriend, mijn twee kinderen en ik.” Tegen de muur staat een wasrek, in de hoek een krabpaal voor de katten. Toen zijn relatie twee jaar geleden strandde, moest hij op zoek naar een ander huis, vertelt hij. „Een sociale woning vinden was geen optie.” Er was iets fout gegaan bij de betaling, waardoor hij zijn inschrijfjaren kwijt was. „Particuliere huur is niet te doen met mijn salaris (1500 tot 1600 euro per maand, red.).”

Met zijn zoon (8) en dochter (4) deelt hij nu een kamer van 3,5 bij 3 meter. „We slapen met zijn drieën op twee matrassen, bedden passen er niet in. Zelf heb ik er niet zo veel moeite mee, maar voor mijn kinderen vind ik het wel erg. Die zouden een eigen bed moeten hebben.”

Moeder Ingrid vindt het best gezellig. „Maar het is wel erg aanpassen, eigenlijk is het voor niemand een goede manier van leven.” Inmiddels staat De la Rie weer 2,5 jaar ingeschreven voor een sociale woning. „Dat is nog lang niet genoeg.” Onlangs vroeg hij een urgentieverklaring aan, maar deze werd afgewezen. Hij gaat in beroep. „Een particuliere woning is geen optie; ik wil mezelf niet in de schulden werken. Ook een huis kopen kan niet, want ik heb geen vast contract.”

Hij baalt erg van de situatie. Over een oplossing zijn hij en zijn moeder duidelijk: er moeten meer sociale huurflats komen. Stefan: „Immigranten die naar Nederland komen om te werken, krijgen binnen no time een huis. Dan denk ik: waarom ga je het niet eerst voor je eigen mensen regelen?”

Jolijn Ronken en Felix Kienjet

„Veertig kijkers op één dag, vertelde de makelaar.”

(Foto bovenaan het artikel)

Zo’n anderhalf jaar duurde hun zoektocht. „Een huisje in Leiden met een tuin en twee slaapkamers. Dat waren zo’n beetje onze wensen.” Het aanvankelijke budget: 185.000 euro. Nu wonen ze in Oegstgeest.

Jolijn Ronken (29) en Felix Kienjet (31) woonden vier jaar lang hartje stad, aan de Oude Rijn. De burcht was hun achtertuin. Maar langzaam maar zeker ontgroeiden ze hun huurappartement en werd het tijd om naar een koopwoning uit te kijken. In Leiden, want Kienjet is er geboren en getogen en wilde liever niet weg uit de stad. Ze hadden een beperkt budget. Kienjet is zelfstandig meubelmaker en kon geen hypotheek krijgen, Ronken wel, als associate scientist op het Bio Science Park.

„Toen we voor het eerst huizen gingen kijken, ging het nog wel. Dan stonden we met vier of vijf stellen tegelijk bij een woning en had je het gevoel dat je nog wel een kans maakte. Maar al snel werd het gekker. Gewone bezichtigingen waren er nauwelijks meer. Een woning bekijken kon alleen op een soort open dagen. En dan vertelde de makelaar dat er zo’n veertig kijkers waren geweest”, vertelt Ronken. Kienjet: „Zo’n drie keer hebben we geboden. Eén keer op een woning die helemaal gestript moest worden, van onder tot boven. Wij dachten daar nog wel kans te maken. Maar zelfs dat huis ging weg voor meer dan de vraagprijs.”

De zoekcriteria werden aangepast en Ronken en Kienjet belandden bij een huisje in Zoeterwoude dat compleet verzakt was en een appartement in Leiderdorp, dat toch afviel vanwege de beperkte buitenruimte. Uiteindelijk slaagde het stel vorig jaar in de Indische buurt in Oegstgeest waar ze voor 225.000 euro een huisje van een ouder stel konden kopen. Het heeft een tuin, twee slaapkamers en een zolder. Wel moesten ze alle jaren ’70 schrootjes verwijderen. Kienjet: „We hebben geluk gehad. We waren het tweede stel dat kwam bezichtigen en hebben diezelfde dag nog geboden. De vraagprijs. Die mensen gunden het ons, dat heeft echt geholpen. Ze hebben ons bod direct geaccepteerd.”

Marianne de Kuijper

„Ik kijk met belangstelling naar nieuwbouwprojecten in de Merenwijk.”

Ruim veertig jaar woont ze nu in dit huis en dat bevalt haar nog steeds prima. Toch is Marianne de Kuijper (73) sinds een tijdje om zich heen aan het kijken. „Met het klimmen van de jaren zou het handig kunnen zijn om in een gelijkvloers appartement te wonen.”

De Kuijper was eind twintig toen ze in 1975 met haar man een nieuwbouwhuis in de Merenwijk kocht. Vanuit een flatje in Zoetermeer een rijtjeshuis van drie verdiepingen, met een tuin en genoeg slaapkamers om er een gezinnetje te stichten. „Het was ons droomhuis, nog steeds.”

Ze woont er nu alleen. De twee kinderen zijn het huis uit en zeven jaar geleden overleed haar man. Ze heeft de 110 vierkante meter ruimte niet meer nodig. „Ik ben me ervan bewust dat hier ook een jong gezinnetje kan wonen en dat het goed is voor de doorstroming als ik verhuis, al is dat niet de reden dat ik wil verhuizen.”

Belangrijkste eis voor een nieuwe woning is een gelijkvloers appartement. „In de buurt van een winkelcentrum zodat ik zelf boodschappen kan doen, met een bushalte voor de deur en groen om me heen zodat ik daar later met een rollator kan wandelen.”

Begin dit jaar heeft ze meerdere appartementen in de Merenwijk bezichtigd. „Maar ik had niet het juiste gevoel, ik dacht niet: hier voel ik me senang.” Daarnaast spelen de hoge huizenprijzen een rol. „Ik krijg voor mijn eigen huis een leuke prijs, maar voor een appartement moet je ook behoorlijk wat neertellen. De prijzen zijn bijna gelijk en dan ben je toch eigenlijk hartstikke gek als je gaat verhuizen?”

De zoektocht ligt nu dan ook een beetje stil. „Ik blijf het in de gaten houden en kijk met belangstelling naar nieuwbouwprojecten in de Merenwijk. Als er iets op mijn pad komt, stap ik in.”

David van Meenen en Yodit Araia

„Onze Amsterdamse vrienden vinden Leiden Verweggistan.”

David van Meenen en Yodit Araia (beiden 30 en arts) kochten twee jaar geleden een huis op de Marislaan, in de Maredijkbuurt. Daarvoor woonden ze in een appartement in De Pijp in Amsterdam. Zij groeide op in Amsterdam. „Toen ik voor het eerst in Leiden kwam, tien jaar geleden, was het er heel stil”, vertelt Araia. „Ik dacht oprecht: waar is iedereen? En ook: hier ga ik nooit wonen.”

Toch eindigde hun zoektocht hier. Hij: „We wilden iets groters en een tuin. Dat is niet te betalen in Amsterdam. We hebben er wel gekeken, maar al vrij snel zochten we ook op andere plekken. Haarlem is met de auto een drama en is niet aangesloten op het nachtnet. Dus werd het Leiden, waar ik ook tot mijn achttiende had gewoond.” Vanuit Leiden, vult zij aan, kun je als arts opeens ook in bijvoorbeeld Rotterdam solliciteren.

„Met dit huis was het liefde op het eerste gezicht”, herinnert ze zich. Van Meenen: „We wisten ook dat het een goede aankoop was. De prijzen waren in Leiden toen nog niet extreem aan het stijgen. Inmiddels zouden we een huis als dit niet meer kunnen kopen.”

Spijt heeft ze nog geen seconde gehad, zegt Araia. Of ze hun studievrienden al tot een vergelijkbare stap hebben geïnspireerd? „De meesten vinden dit wel een geweldig huis, maar ze beschouwen Leiden nog steeds als Verweggistan.” Lachend: „We hebben een speciale app-groep met de buiten-de-ring-vrienden.”

Zelf noemt ze haar verhuizing naar die veel te stille plaats inmiddels ’de beste stap ooit’. „Ik ben echt fan van de markt. Daar hadden we de Albert Cuyp, maar de Leidse markt is een markt waar je ook echt iets koopt. En als je ’s avonds over diezelfde Nieuwe Rijn fietst, dan zie je hoe mooi het er is. Dat zie je pas als het rustig is. En rustig, dat is het in Amsterdam alleen diep in de nacht.”

Project L

In Project L doen de Leidse journalisten Liza Janson, Marijn Kramp, Job de Kruiff en Nienke Ledegang onderzoek naar de groeiende populariteit van Leiden als stad om te wonen. Deze serie is tot stand gekomen met steun van het Leids Mediafonds. In de volgende aflevering van de serie Project L een overzicht van actuele bouwplannen in de stad.

Heb je opmerkingen of tips? Mail dan naar projectl2019@gmail.com

Op de site verzamelen we hun publicaties hier.