Ruby Heymans-Nicoll (1923) zet de telefoon aan haar oor. De bewoonster van verpleeghuis Topaz Overrhyn in Leiden draait met haar andere hand een nummer en vervolgens verschijnt er een brede glimlach op haar gezicht. ’Zou het erg zijn lieve opa, als een bloem niet meer bloeit...’’, hoort ze Vader Abraham en Wilma Landkroon zingen aan de andere kant van de lijn.