José schaamt zich soms voor haar man. Nu ze een vakantiehuisje op Texel hebben gekocht, vertelt hij dat aan iedereen die hij tegenkomt. Zij vindt dat opschepperij, vooral omdat hij er zelf geen cent aan heeft bijgedragen.

José (56): „Mijn man is een sfeermaker. Hij zoekt graag de gezelligheid op en maakt met iedereen een praatje. Boodschappen doen met hem erbij kost je uren, want hij komt overal bekenden tegen. Ook de dames achter de toonbank bij de bakker en de slager kennen hem allemaal. In het weekend is hij al jaren vrijwilliger bij de sportclub van onze dochters, zodat hij daar ook veel contacten heeft. Nu het bedrijf waar hij werkt vanwege corona maar op halve krachten draait, heeft hij alle tijd om de stad in te gaan en iedereen te ontmoeten. Meestal ben ik daar niet bij, want ik heb het druk met mijn werk en laat de boodschappen en de huishouding graag aan hem over.

Omdat ik een goede baan heb, hebben we het financieel niet slecht. Daar komt bij dat we een flink bedrag van een oude oom hebben geërfd. Ook konden we ons huis goed verkopen, toen de kinderen vorig jaar de deur uitgingen en wij naar een appartement verhuisden. Daardoor hadden we opeens een aardige spaarpot en waren we in staat om een vakantiehuis op Texel te kopen. Een leuke woning in een park met alles erop en eraan. Ons plan is om er een paar weken per jaar zelf heen te gaan en het buiten onze eigen vakanties om te verhuren. Als we dan straks met pensioen gaan, hebben we dankzij de huuropbrengsten toch een goed inkomen.

Ik heb de aankoop van het vakantiehuis met mijn familie en een goede vriendin besproken en vind dat het verder niemand wat aangaat. Praten over geld en investeringen lijkt al gauw op dikdoenerij, naar mijn idee. Maar mijn man is zó trots op onze aankoop dat hij het gewoon niet voor zich kan houden. Het gevolg is dat het overal rondzingt en we van Jan en alleman telefoontjes krijgen met de vraag of ze ons huis kunnen gebruiken. Kennissen van kennissen denken dat ze het wel voordelig kunnen huren en een oud-collega van mijn man bood al aan om de tuin bij het huis op te knappen in ruil voor een vakantieweek. Allemaal gezeur dus. En ik moet die bellers afwimpelen, want mijn man kan moeilijk nee zeggen. Juist om telefoontjes en gedoe te voorkomen, hebben we de verhuur uit handen gegeven aan een bureau.

Inmiddels erger ik me groen en geel aan het gepraat van mijn man over ons vakantiehuis. Niet alleen vanwege die telefoontjes van geïnteresseerde huurders, maar ook omdat hij met die verhalen de succesvolle meneer uithangt, terwijl hij zelf geen dubbeltje heeft bijgedragen aan de investering. De slotsom is dat het Texelse huis voor mij al een bron van ergernis is, voor we er nog maar één nacht hebben gelogeerd. Eigenlijk ben ik er al klaar voor om het weer te verkopen. Is het erg gek als ik dat aan hem voorstel?”