Iedereen kende hem als Eus, de man die als een wervelwind door Kanaalzicht ging. Hij nam de zaak in 1993 met zijn vrouw Jet over van ’kale’ Jan Oudshoorn.

Eus was een man zonder poespas. Hij deed niet gek en dat hoefde je bij hem ook niet te doen. Was je eenmaal klant bij hem, dan wist hij bij een volgend bezoek precies wat je wilde drinken. Het stond bij wijze van spreken al aan je tafel voordat je was gaan zitten.

Bestellingen, hoe divers ook met een gezelschap van pakweg zeven man, nam hij in zijn hoofd op en binnen een minuut of tien stond alles op tafel. Niemand die zo snel uitsmijters, broodjes warm vlees en andere lekkernijen kon bereiden als hij. ’Sommige mensen hebben even een kwartiertje, dan kan je ze niet niet een half uur laten wachten. Je moet wel tempo maken’, zei hij daar eind 2017 over in zijn afscheidsinterview met het Leidsch Dagblad.

Eus kwam uit Hazerswoude en was fanatiek keeper bij en fan van Bernardus. ’Daar is het altijd feest en er hangt een fantastische sfeer’, meldde hij aan deze krant in 2001

23 jaar lang bestierde hij Kanaalzicht aan het Lammenschansplein. Elke dag stond hij om vier uur op om al vroeg de deur te openen voor zijn klanten van allerlei pluimage. ’Om half 5 verzamelt het werkvolk zich hier. Er zit van alles: een groenteboer, vrachtwagenchauffeurs, stucadoors, een slager, jongens die in de bloemen zitten... Dat loopt om een uur of zeven, half acht af en vervolgens komen vanaf een uurtje of negen de 'oudjes', die hier graag een kaartje komen leggen’.

Alles in Kanaalzicht ademde de ’goede oude tijd’. Ook de prijzen. Bij Eus hoefde je niet aan te komen voor een waldkornciabatta of verse jus d’orange. Bruin brood? Nee. Op de kaart stond eerlijke Hollandse kost: broodjes pekelvlees, lever, fricandeau, gebakken tartaar of half-om. Het was ook puur zijn eigen smaak. ’Er gaat voor mij niets boven een Hollandse pot. Boerenkool met worst, kuiltje jus en dan maar 'hooibouwen', zoals wij prakken noemen’.

Cappucino of espresso? Niks daarvan; een bakkie pleur kon je krijgen. Dat zijn filterkoffie in een AD-test als als 56ste van de 69 uit de bus kwam, was geen reden om het veranderen. Hij werd er wel mee gedold. Uit het LD van 24 mei 2007: ’Nou, dat heb ik geweten. Als mensen binnenkomen vraag ik altijd standaard: 'Koffie?'. Nu kreeg ik reacties van 'nee bedankt, ik heb thuis al genomen'. Daar kan ik alleen maar hard om lachen’.

Bij zijn afscheid van Kanaalzicht verklaarde hij die lange werkdagen te zwaar te vinden. ’Ik heb zoveel mensen zien omvallen, je kan zomaar de volgende zijn. En dan heb je alleen maar gewerkt’.

Hij ging het inderdaad rustiger aan doen. Beukeboom zegde de horeca evenwel niet vaarwel. Hij ging aan de slag bij De Kromme Does in Woubrugge en laatstelijk eetcafé De Hoek in Koudekerk. Hij stond er eerst achter de bar en ging later in de keuken aan de slag. Dat lag hem toch meer. Eigenaresse Anjo van Oudenhoven reageert verslagen. ,,Zoals hij bij Kanaalzicht was, was hij bij ons exact hetzelfde. Als je het ritme van zijn messen hoorde, vroeg je je wel eens af of al zijn vingers er nog aan zaten’. Het was hakken en zagen.’’