Ze zijn allebei getrouwd geweest. „Mijn man Michaël, waarmee ik sinds mijn 17e verkering had, werd ziek op zijn 36e. Hij overleed 15 maanden daarna. Mark en zijn vrouw Ella hadden samen twee dochtertjes toen ook zij ziek werd. Zeven jaar later stond hij er alleen voor.

Iedereen rouwt anders. Ik weet nog dat Michaël altijd moest lachen om de uitdrukking ’je verdriet een plekje geven’. ’Zet maar op de schoorsteenmantel, bij de rest’, zei hij dan. Ik zag ooit een tekeningetje dat het goed verbeeldde. Verdriet als een rondje met daaromheen een tweede rondje, dat het leven voorstelt. Je verdriet wordt niet zozeer kleiner, maar met de tijd en met nieuwe ervaringen word je leven weer groter. Zo voelt het voor mij.

Ik had Michaël nog zoveel meer gegund. Dat uitgerekend deze man - zo sociaal, een veel beter mens dan ik ooit zou kunnen zijn - niet meer tijd heeft gehad, is ontzettend zuur. Maar ik heb ook geleerd dat ik kon leven met mijn verdriet. Ik heb zolang als ik nodig had met mijn hondje op de bank gezeten. Daarna kon ik door.

Anderhalf jaar na zijn dood, dacht een vriendin dat ik wel toe was aan daten. Ik moest toegeven dat ik weer heel af en toe om me heen keek. Ze schreef me in op een datingsite. Ondertussen vond Marks jongste dochter dat haar vader ook wel weer iemand mocht ontmoeten. Zij schreef hém in. Maar goed, toen kreeg ik allemaal van die berichtjes van mannen op die datingsite. Daar heb ik dus helemaal niks mee. Ik wilde me eigenlijk al uitschrijven, toen ik me bedacht dat ik kon zoeken op andere jonge mensen die ook weduwe of weduwnaar waren. Gewoon omdat je niet zo vaak iemand ontmoet die hetzelfde heeft meegemaakt. Ja, en toen zag ik Mark. Wat een leuke vent, dacht ik. En wat een uitstraling.

Al met al heb ik dus één keer gedatet in mijn leven. Een wandeling met Mark. Daarna is het heel snel gegaan. Mark was zó grappig in onze eerste Whats-App-gesprekken. Hij maakte mij weer aan het lachen, zoals Michaël dat ook altijd had gedaan. Verder is hij reteslim, superhandig en we delen de liefde voor muziek. We spelen allebei en sinds de eerste date hebben we zeker honderd concerten bezocht.

Twee maanden na de wandeling zou ik Marks ouders ontmoeten. Zijn vader was ziek. Dat leek goed te gaan, maar door complicaties belandde hij in het ziekenhuis. We zouden hem samen opzoeken, maar twee dagen eerder dan gepland, vroeg hij of we wilden komen. Ik was eigenlijk aan het werk, maar ben zo snel mogelijk in de auto richting Utrecht gestapt.

In het ziekenhuis heb ik naast hem gezeten. Hij heeft mijn hand vastgehouden en me gevraagd voor de meisjes te zorgen. ’En Mark?’, vroeg ik. ’Die redt zich wel’, was het antwoord. Daar hebben we later nog erg om gelachen. Een paar uur later is hij overleden.

Het ging heel vanzelf allemaal. Ook met Mark zijn dochters. Ella heeft ze zelf verteld dat papa ooit weer iemand zou ontmoeten. Ik vind dat heel groot van haar en weet niet of ik dat zelf had gekund. Mark, Ella en de meisjes hebben hun verdriet grotendeels als gezin en al vóór haar overlijden verwerkt. Tegen de tijd dat ik in zijn leven kwam, was daar ruimte voor. Ik heb me er ook vol ingestort. Helpen op school, samen op pad. Ik kan nooit goedmaken wat een zieke moeder ze niet kon bieden, maar het gaf mijn bestaan wel zin om er voor de meisjes te zijn.

Met het besef dat het leven helemaal niet vanzelfsprekend is, ontstond de vraag wat we nog zouden willen doen. En ook of we dat eigenlijk wel in Nederland wilden doen, dat almaar voller en drukker wordt. We stonden elke dag in de file en kregen behoefte aan een gezondere, rustige omgeving. Dat we allebei al een keer of dertig naar Oostenrijk waren geweest, leidde ons uiteindelijk die kant op. We kochten een groot huis tegen de Italiaanse grens. Mark werkt vanuit hier voor een Nederlands bedrijf en heeft een eigen muziekstudio. Zijn jongste dochter woont inpandig, maar op zichzelf. Onze honden Messi en Lara hebben alle ruimte en ik - cateraar van beroep - verzorg de gasten én hun honden als ze een dagje weg gaan, in onze bed & breakfast.

Ella en Michaël hebben ons goed verzorgd achtergelaten. We moeten gewoon nog hard werken, maar het heeft er wel aan bijgedragen dat we ’Haus Lara’ en dit leven samen konden opbouwen. Michaël had het fantastisch gevonden en ik had het hem gegund. Juist daarom, maak ik er met Mark wat moois van.”

Lees hier meer Over Liefde