Al deden na afloop de kuiten nog zo’n pijn van het bijna constante stijgen, dalen en bijdraaien, bij de finish klonken louter superlatieven als ’gaaf’, ’super’ en ’geweldig’.

Toch houdt Jeroen Maters, die de negentien kilometer lange loop bedacht, een slag om de arm. Zeker, het breed gedragen enthousiasme deed hem goed. Maar de Leidenaar beseft dat er heel wat gesprekken nodig zijn met partijen als gemeente en vervoersmaatschappijen om zoiets veelomvattends werkelijkheid te laten laten worden: „Want je gaat wel een halve stad platleggen. En daar zitten limieten aan.”

Hij durft dan ook niet te voorspellen hoe groot de kans is dat het volgend jaar voor het ’echie gaat’: „Belangrijkste is dat we bewezen hebben dat er meer mensen zijn die dit heel erg leuk vinden. Deelnemers dachten ook spontaan mee over de vraag hoe we het het beste kunnen organiseren. Dat we het bijvoorbeeld moeten doen als het donker is of wordt, omdat de stad en zijn bruggen dan extra feeëriek zijn”.

Het zou een starttijd van half acht of later betekenen, want hij mikt bij voorkeur op de maand september: „Dan hebben mensen, na de Singelloop en de Leiden Marathon, iets om naar uit te kijken en toe te werken”.

Singelpark

Het was een van de vele opmerkingen die hij kreeg nadat hij tijdens de nieuwjaarsreceptie het idee van de loop lanceerde. Een andere opmerking die hij regelmatig hoorde: „Nooit geweten dat Leiden honderd bruggen heeft”. Zelf wist hij dat tot vorig jaar evenmin. Maar nadat er zes extra bruggen waren aangelegd voor het Singelpark, een ander project van hem, was hij ze gaan tellen. En vanaf dat moment liet het getal hem niet meer los.

Want ja, ook op het gebied van public relations is het goud waard, voorvoelt Robert Laan, secretaris van de Leiden Marathon. Hoewel een van zijn knieën al voor de loop protesteerde, pikte hij in en rond de Hortus een brug of twintig mee. ,,Voor zo’n geweldig initiatief verleg je je pijngrens’’, legt hij uit. Hij voelde wel dat het voor recreatieve lopers ’heel zwaar’ is: ,,Je moet vooraf dan ook duidelijk maken dat het door de vele bruggen niet zomaar een loop is van twintig kilometer. Of - als je gaat knippen - van tien of vijf kilometer. Je kunt er daarnaast ook een wandeling van maken.’’

Het zijn dingen waar Maters allemaal aan denkt, ook in combinatie met het vertellen van wat historie. Bijvoorbeeld dat rond de Visbrug - met een hellingspercentage van 13 procent een mooie hekkensluiter - marktstad Leiden is ontstaan.

Ook wil hij de route ieder jaar net weer anders maken, met iets andere bruggen of aanlooproutes daar naartoe: ,,Zo voorkom je tevens dat het zo’n wedstrijd wordt waaraan deelnemers jaar na jaar gaan proberen hun tijd te verbeteren’’.

Valpartij

Anders doe je ook Leiden te kort, vinden deelnemers als Debbie Meerpoel. Hoewel ze op een van de eerste bruggen ten val kwam, dacht ze geen moment aan opgeven. Integendeel, doordat de stad ’zo leuk is en zulke mooie plekjes heeft’, genoot ze van iedere stap. En ach, knie en elleboog bloedden maar even.

Ook Aniek Honsbeek is direct een fan voor het leven: ,,Je komt zo ook op plekken waar je normaal nooit komt. Ik weet dan ook één ding zeker: ik ga meedoen als-ie echt gehouden wordt. Zeker, het was zwaar. Maar er zijn wel zwaardere dingen. En dit is écht leuk.’’