„Ik werkte jaren in de zorg, maar liep daar stuk op het systeem. Ik werkte met mensen met een verstandelijke beperking, vooral met jonge kinderen. In de instelling waren deze kinderen er slechter aan toe dan erbuiten, waar het zogenaamd slechter zou moeten zijn.

Ik zag kinderen die achteruitgingen, maar ik wil niet alles over één kam scheren. Ik weet dat er ook goede plekken zijn, ik heb ook mooie dingen meegemaakt. Maar ik heb ook nare dingen gezien, kinderen werden voorgetrokken. Als je met een groep werkt, kan je niet iemand voortrekken. Er waren vergaderingen waarin werd besproken of kinderen wel of niet pindakaas tussen de middag mochten. Het ging helemaal niet waar het echt om moest gaan.

Wat mij opviel is dat heel veel kinderen wel de stempel ’verstandelijk beperkt’ kregen maar dat in mijn optiek niet waren. Doordat ze zoveel onverwerkt trauma hadden, leek het als of ze een beperking hadden. Ik liep daar zo stuk op, ik kon het niet meer verwerken vanbinnen. Ik werd depressief.

Ik had een droom om muziek te maken en had mijn eigen liedjes al in de avonduren geschreven. Ik besloot ermee te stoppen en ben muziek gaan maken. Ik dacht dat ik binnen no time beroemd zou worden, but it didn’t happen. Ik werd dakloos. Toen ben ik straatmuzikant geworden. Zo kon ik mijn centjes verdienen.

Uiteindelijk heb ik aan de bel getrokken in Alphen aan den Rijn. Door heel veel lieve mensen ben ik geholpen. Nu mag ik weer in een huisje wonen in Boskoop, dat is superfijn. Muziek is nog steeds mijn grote liefde, ik ben aan het zoeken hoe ik dat kan vormgeven in mijn leven.

Hoe moet ik überhaupt mijn leven gaan leiden? Je leeft maar een keer, ik wil niet mijn tijd verspillen aan dingen waar ik niet mijn hart heb. Ik ben het gelukkigst als ik muziek kan maken. En als ik er kan zijn voor mijn kinderen. Ik zou het eigenlijk in een andere volgorde moeten zeggen…

Kinderen opvoeden vind ik lastig, terwijl muziek maken ongecompliceerd is. De grootste uitdaging met kinderen opvoeden is geduld hebben. Ik denk dat ik een geduldig persoon ben, maar ook daarin is er genoeg om aan te werken. Ik ben niet altijd even geduldig. Ik heb het ook op mijn vinger staan: patience. Ik heb ’m drie weken geleden gezet, juist om mezelf eraan te herinneren.”

Ben of ken jij een Alphenaar die hier ook een plekje verdient? Schroom dan niet om contact op te nemen door een mail te sturen naar c.mars@mediahuis.nl