De in Volendam geboren en getogen zuster Regina Plat is de algemeen overste van de congregatie van zusters Dominicanessen van Voorschoten. Onder haar leiding en die van de andere bestuursleden kwam de zorgafdeling van het klooster per 2017 onder de hoede van Marente en werd het kloostercomplex in 2019 grotendeels gemeentelijk monument. Ze betrok een ieder die wilde bij de plannen voor een nieuwe invulling van landgoed Bijdorp, waarbij de zorg voor kwetsbaren centraal moet staan. Dat plan ligt er nu, al is dat volgens haar vooral met dank aan de adviseurs.

Kernwaarden

Nog voordat ze hun ogen definitief zouden sluiten, wilden de zusters Dominicanessen er zeker van zijn dat hun gedachtegoed op buitenplaats Huize Bijdorp in Voorschoten zou voortleven. Dat lijkt te lukken, zegt algemeen overste zuster Regina (82) opgelucht.

Gespannen volgde ze met de andere zusters van het klooster op 16 december de vergadering van de gemeenteraad van Voorschoten. Wat ze hoorden, waren alleen maar complimenten van politici over de nieuwe invulling van het kloostercomplex.

Stem hier op de persoon van het jaar en lees over de andere kandidaten.

Unaniem ging de gemeenteraad akkoord met de plannen voor 175 zorg- en andere appartementen en twaalf rijtjeshuizen. 60 procent is sociale huur. Er komt een zorgboerderij, de monumentale panden blijven vrijwel allemaal en de doorgaans zo gesloten buitenplaats opent de poorten voor iedere wandelaar of fietser. ,,Onze kernwaarden: het omkijken naar elkaar, de zingeving en de zorg voor kwetsbaren, oud en jong, blijven’’, stelt zuster Regina tevreden vast.

In tweeënhalf jaar tijd lukte het de zusters om een idee om te zetten in een bestemmingsplan, waardoor de uitvoering zo goed als zeker vaststaat. Menig projectontwikkelaar kan alleen maar dromen van deze voortvarendheid. Memorabel is de avond in januari 2020, toen circa tweehonderd Voorschotenaren langskwamen om hun ideeën te vertellen. Ook daarna waren er ’planavonden’ met telkens zestig betrokkenen.

Onder de regie van zuster Regina kwam er een breed gedragen plan. Zelf schuift ze de eer snel door naar haar adviseurs. ,,Onze directeur Peter Meijs bijvoorbeeld, en zijn commissie. Veel steun hadden we ook van de gemeente en de provincie. We doen dit met zijn allen, in goed overleg.’’

Corona

Het besef dat de zusters ouder worden en het dus de hoogste tijd werd de nalatenschap van hun buitenplaats te regelen, was er des te meer toen het coronavirus genadeloos toesloeg. Het was mei 2020. ,,Het was een zware, intense tijd. In korte tijd verloren we zeven zusters en drie paters. We bleven drie maanden lang op onze kamers. We misten zo het samen eten in de refter en het gezamenlijke koorgebed in de kapel.’’

Het afscheid van de overleden dierbaren was eenzaam. ,,Pater Magnin die hier ook woont, en ik als algemeen overste waren in de kapel voor de afscheidsdienst. Alle anderen keken mee via een videoverbinding op de kamer. Familie mocht niet komen vanwege de lockdown.’’

Intussen zorgde zuster Regina voor het onderlinge contact tussen de in quarantaine verblijvende zusters. ,,We letten op elkaar. We belden elkaar ’s morgens en ’s avonds. De saamhorigheid was groot.’’ Ook het medeleven uit de rest van het land en zelfs uit Frankrijk was hartverwarmend, vertelt ze. ,,We kregen wel drieduizend kaartjes.’’

Toen naar buiten gaan weer mocht, wandelde iedereen als eerste naar het kerkhof. ,,Dat was indrukwekkend. Iedereen wilde op eigen wijze alsnog afscheid nemen. Het tekent onze verbondenheid met elkaar.’’

Witte kleding

Terwijl de zusters en hun adviseurs achter de schermen hard doorwerkten aan plannen voor de toekomst van Huize Bijdorp, was er ook tijd voor plezier. Zoals op 24 mei. De ogen van Regina lichten op. ,,We vierden het 180-jarig bestaan van de congregatie groots. Allemaal droegen we onze traditionele witte kleding. Op 2 augustus hadden we, alle zusters, paters en medewerkers van de congregatie, een boottocht. Grandioos.’’

De congregatie telt inmiddels nog maar 34 zusters Dominicanessen, die op twee na allemaal op Bijdorp wonen, en zes paters Dominicanen. Gemiddeld zijn ze negentig jaar. De zusters blijven er tot aan hun dood en krijgen op het kerkhof hun laatste rustplaats. Wat in elk geval blijft is het monument aan de wand in de entreehal. Van iedere overleden zuster is er een naambordje. Het was een grote wens van zuster Regina. Eén hoekje is nog leeg. ,,Dat is voor ons.’’

Vanwege haar tomeloze inzet ontving zuster Regina in 2019 een koninklijke onderscheiding.

b0bf88f6-6a3f-11ec-ac3c-02d1dbdc35d1.pdf