Elk tweede stoeltje is afgeplakt. Rood-wit lint dat de geur van mensen niet kan tegenhouden. Twee plekjes verderop zit een man met een Nintendo Switch op zijn schoot. Oranje vlekken in zijn baard, souvenirs van een pastamaaltijd. Het geluid van zijn spel zit verstopt in draadloze oordopjes, door de wachtruimte klinkt alleen het verwoed rammen op plastic knoppen. Een paar keer roept hij lachend ’dood!’. De man tegenover hem kijkt op van zijn tijdschrift.