„Ik ging toen naar de algemene ledenvereniging van de wijkvereniging. Daar komen altijd heel weinig leden opdagen, dus je bent met ongeveer vijf aanwezigen. Ik werd toen lid van de kascommissie. Toen er een secretaris moest komen dacht ik: dat kan ik ook wel.

Op een zeker moment was ik vier jaar secretaris en wilde ik er weer vanaf. Het is toch iets waar je elke dag mee bezig moet zijn. Het tekent je leven op een bepaalde manier, niet zo intensief, maar je bent er wel continu mee bezig. Er was behoefte aan PR, dus dat ben ik sinds september gaan doen, zodra er een vervanger voor mij was.

De wijkvereniging is niet zo een ondernemende club, dus er komen weinig nieuwe dingen aan te pas. Wij doen ons ding, en dat doen we goed. Echt nieuwe dingen komen niet zomaar op ons pad; dan moet je echt aan de weg timmeren. Ik dacht: als ik meer publiciteit maak dan komt het vanzelf wat meer, en dat is ook gebeurd.

Ik ben nu bijvoorbeeld bezig met een groep die in april gaat beeldhouwen uit speksteen. Die cursus wordt gegeven door een mevrouw uit Iran, Sima VSihzadeh, die al jaren met dat gesteente bezig is. Wij doen verder vooral sociaal-culturele activiteiten. Dat zijn bijvoorbeeld clubjes van klaverjassen, biljarten, computeren, creatief bezig zijn. Elke groep heeft een begeleider, die van de computerclub doet dat op een hele sociale manier. Er is geen vraag te gek. Er zijn sommigen die al heel veel weten, maar ook mensen die bij wijze van spreken vragen hoe de muis werkt.

De Pionier is ook een gezelligheidsvereniging. Mensen doen jarenlang dingen met elkaar, dus er ontstaan allerlei vriendschappen uit. Een belangrijk beleidspunt van de gemeente is het tegengaan van eenzaamheid, op die manier dragen wij daar een steentje aan bij.

Wij bestaan inmiddels 23 jaar, en in die tijd is de samenstelling van de bevolking flink verandert. In het begin was er meer ruimte voor jongerenactiviteiten. We hebben zelfs een sociëteit gehad, maar dat is al heel lang geleden.

Wat ik heel graag zou zien is een soort reparatiecafé. Dat past heel goed in de tijd en is maatschappelijk relevant, en daarvoor heb je maar vijf mensen nodig. Het is heel erg nuttig: tegenwoordig wordt alles wat het een keer niet doet meteen weggegooid. Het is goedkoper om nieuw te kopen dan om het te laten repareren door een deskundige. Bij het café kunnen mensen terecht met kapotte apparaten, die met behulp van mensen die technisch onderlegd zijn deze zelf repareren.”