,,Toen ik vijftien was, begon ik me te verdiepen in de Tweede Kamerverkiezingen. Ik mailde fractievoorzitters om te vragen of ik op gesprek kon komen. Ik dacht: ik mail gewoon iedereen en dan zie ik wel wie ja zegt. Veel hadden het natuurlijk te druk, maar er waren ook best veel politici die mij uitnodigden. Zo ging ik langs bij Tunahan Kuzu en Alexander Pechtold. Ik was wel zenuwachtig. Eerst word je opgehaald door een fractiemedewerker en vervolgens zit je daar: wat moet je zeggen? Maar achteraf was het een leuke, unieke ervaring.

Op mijn zestiende kreeg ik van mijn moeder voor mijn verjaardag het D66-lidmaatschap. Ik had het er wel al eerder over gehad, maar wist niet of ik dat nou moest doen. Dit was het laatstje zetje. D66 heeft mij altijd aangetrokken. Ze zetten zich in voor jongeren en zijn een echte onderwijspartij. De standpunten passen gewoon goed bij mij. Ik ben niet extreem, niet heel links en niet heel rechts, dan kom je al snel op D66 uit. Het is een frisse partij en de manier waarop mensen met elkaar omgaan vind ik fijn. Dat merkte ik ook al tijdens mijn ontmoeting met Pechtold: hij was heel chill en niet te formeel.

Vorig jaar heb ik mij opgegeven als kandidaat voor de kieslijst. Ik heb veel meningen, dus vind dat je daar dan ook wat mee moet doen in de praktijk. Toen bleek dat ik daadwerkelijk op de lijst zou komen, was ik erg blij. Toch realiseer ik me het nog niet helemaal. Het is zo’n gek idee dat mensen straks de kandidatenlijst openvouwen in het stemhokje en mijn naam daarop zien staan. Het geeft mij een trots gevoel.

Tegelijkertijd is het een hele verantwoordelijkheid. Ik ben een nuchter en serieus persoon. Ik wil nu niet zomaar iets doen. Ik hoop wat frisheid mee te brengen als jong persoon. Ik merk dat de politiek toch een wereld van standaarden en richtlijnen is. Ik ben een kritische geest en denk soms: kan het niet ook anders? Het mag allemaal wel wat flexibeler.

Ik zou graag de stem van jongeren willen vertegenwoordigen. Ik vind dat er meer voorzieningen voor jongeren moeten komen. Zo maak je het aantrekkelijker voor jonge mensen om in Alphen te blijven. Nu wordt het meer als enkel een woonplaats gezien, maar het zou leuk zijn als de stad echt ’booming’ wordt. Dat jongeren zeggen: hier wil ik blijven, er is van alles te doen. Nu wil ik niet claimen dat ik weet wat alle jongeren willen, juist samen met ze kijken vind ik belangrijk.

Ik sta niet op een verkiesbare plaats, namelijk plek 10. Dat had ik ook wel verwacht. Ik wil eerst leren van anderen. Daarna zie ik wel hoe het loopt. Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik uiteindelijk graag de landelijke politiek in wil, maar ik ben geen carrièretijger. Eerst maar in Alphen het signaal geven: je kan ook op een jongere stemmen.’’