De afwijking wreekt zich het meest, sinds ik kinderen heb. Het dagelijkse gevoel zo veel mogelijk dingen voor elkaar te hebben, is iets wat eenvoudig tot uitputting kan leiden. Het is iets wat ik in de loop der jaren langzaam aan heb laten varen. Kinderen moeten op hun bek kunnen gaan, fouten maken, onderzoeken, spelen, feesten en sporten zonder dat pappa daar de hele tijd bij is om in de gaten te houden of er geen ongelukken gebeuren.

Het is ook een utopie om te denken dat je nageslacht je van alles maar op de hoogte houdt. Het is een tamelijke zeldzaamheid als alles maar gedeeld wordt. Kinderen hebben geheimen en zo hoort het ook. Je kunt je kind wel overal op de smartphone volgen, maar dat is tamelijk ziekelijk en hoort dus niet tot mijn controlefreakgedrag.

Gelukkig.

Kinderen vertellen je niet alles, hoe graag je ook zou willen. De mijne niet tenminste. En dat kan weer tot tamelijk interessante verrassingen leiden. Het best bewaarde geheim kwam onlangs aan de oppervlakte. Dochterlief 2, bij mijn weten niet gezegend met een gruwelijk talent tot musiceren - daar had ze in haar jonge jaren in ieder geval niets van laten blijken - deed haar muziekexamen op school. Het was een concert. Zij zong. Corona verhinderde mijn aanwezigheid. Het is dat een klasgenootje een filmpje naar me appte, anders had ik nu nog gedacht dat het een mager zesje zou zijn.

Maar hier klonk een nachtegaal, zo zuiver, intens en puur. Ze gaf ongemerkt al haar geheimen prijs aan mij. En ik verloor de controle over mijn emoties.