De geboren sportman voetbalde bij VUC Den Haag. Die ene wedstrijd in de uitverkochte Kuip is hij nooit vergeten. Trouwens, alles wat met sport te maken heeft vond hij prachtig. Maar meer maakte voor hem het leven de moeite waard.

Hij had een groot sociaal netwerk van vrienden en bekenden. Nuis was een rustige aimabele gentleman. Voerde zeker niet het hoogste woord, maar sprak met iedereen. Oordeelde niet maar gaf een ander de ruimte. Hij was bescheiden, maar voerde wel het woord of deed een komisch sketchje als hij dat nodig vond. Vormde in een perfect evenwicht een complementaire twee-eenheid met zijn vrouw. Was blij met zijn twee kinderen, kleinkinderen en achterkleinkind. En niet alleen met die ene bekende kleinzoon - Kjeld Nuis de schaatser. En zij waren blij met hem.

Nooit is hij ziek geweest of heeft hij zorgen gehad. Wel een heel interessant leven. Fijne vakanties met caravan, boot of op wintersport. Hij organiseerde veel voor de tennisvereniging op Roomburg en was er erelid. De mensen gaven hem gemakkelijk hun vertrouwen en voelden zich bij hem veilig. Dit alles bij elkaar maakte dat er boven zijn overlijdensbericht stond: ’Het leven is mooi’.

Hij was de jongste van de twee kinderen in zijn Haagse ouderlijk huis. Na de Handelsdagschool werd Nuis student aan de Academie voor Lichamelijke Opvoeding in de hofstad. Hij vond werk als gymleraar in Rotterdam. Maar van 1949 tot 1953 voer hij als koopvaardijofficier op de Willem Ruys. Overdag gaf hij daar gymnastiek aan de passagiers en ’s avonds verzorgde hij met anderen het entertainmentprogramma.

Nadat hij in 1953 met Truus Timmermans getrouwd was, gaf Nuis tot 1958 gymnastiek aan het Bandungs Lyceum in Indonesië en voetbalde daar ook als amateur. Terug in Nederland werd hij sportdocent voor studenten in Heerlen en vanaf 1960 was hij betrokken bij de studentensport in Leiden. Er werden plannen gemaakt voor een nieuw sportcentrum. Nuis voerde gesprekken met de bekende architect Rietveld. Tot aan zijn pensionering was Koen Nuis directeur van dat nieuwe universitaire sportcentrum in Leiden.

In de avond van zijn leven keek hij trots en dankbaar om naar die prachtige momenten in zijn loopbaan: zijn voetballen, de Willem Ruys, de Indische jaren en het studentensportcentrum. Tot op hoge leeftijd bleef hij actief. De laatste tweeënhalf jaar echter verliepen gaandeweg moeizamer, zowel fysiek als mentaal. Ten slotte moesten zij beiden naar het verzorgingshuis, waar - na een huwelijk van negenenzestig jaar - Nuis op 3 maart en zijn vrouw op 9 april overleed.

Veel oude vrienden waren gekomen naar de afscheidsdienst in café De Meester in Zoeterwoude, waar ze de olympische prestaties van Kjeld Nuis vier jaar geleden hadden gevolgd. Terwijl de muziek van Harry Belafonte en Frank Sinatra klonk, herdachten en vierden zij het bijzondere leven van Koen Nuis. Een leven dat - ook met de laatste maanden erbij - terecht ’mooi’ werd genoemd.