Artikel 1 van de grondwet lijkt helder. ’Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.’ Onderscheid maken op grond van gedrag mag dus wel. Zeker wanneer dat in strijd is met de normen en waarden die we - vaak in wetten gegoten - met elkaar hebben afgesproken. Rijden door rood, stelen van geld en goederen, mishandelen van mens of dier: het is allemaal verboden. Soms sinds mensenheugenis of anders zodra een regel door veranderingen in de maatschappij nodig werden geacht, zoals verkeersregels of bedreigingen uiten via twitter. De politiek of de rechter stelt nieuwe regels vast door wetgeving of uitspraken met precedentwerking. Zo hebben we dat in een democratie geregeld.

Het coronabeleid is gebaseerd op de opdracht van de samenleving aan de regering om onze volksgezondheid te bewaken. Die taak omvat het schoon maken en houden van ons drinkwater, het controleren of bedrijven niet teveel herrie maken, stank produceren of viezigheid uitstoten. Maar ook door te voorkomen dat we besmet worden door varkenspest of vogelgriep of andere ziektes. Corona valt ook in die categorie. En net als de boer die niet kan voorkomen dat zijn kippen of varkens geruimd worden als ze een gevaar voor de volksgezondheid vormen, moeten mensen zich houden aan collectieve medische regels die worden afgesproken om elkaar niet te besmetten. Dat is geen discriminatie maar uitvoering van gezondheidsbeleid dat de meerderheid van de bevolking aan onze overheid heeft gedelegeerd. In ons land mag je dan melden bij diezelfde overheid dat je gediscrimineerd wordt. Maar dat wil nog niet zeggen dat dat ook zo is. De kwalificatie ’discriminatie’ is te belangrijk om daar niet duidelijk over te zijn.