Zes dagen eerder

Mevrouw N en ik besluiten een weekje naar de Loire te gaan. Kastelen, tuinen, restaurants. Het lukte me niet een hotel te boeken, ik ben daar ook niet erg handig in. Mevrouw N, goed thuis op de elektronische snelweg, vond een met klimop begroeid hotel in de middle of nowhere van de Loire vallei. Ik geboekt, creditcardnummer doorgegeven, voorpret.

Die werd verstoord toen Booking.com meldde dat mijn kaart geweigerd werd in Frankrijk. Ik gebruik die kaart nooit dus misschien was hij niet gevalideerd. Dat was zelfs voor mij via internet een fluitje van een cent. Uw kaart is gevalideerd meldde Booking niet lang daarna. En even later weer ’Uw kaart wordt door het hotel geweigerd’.

Ik dat hotel bellen: ik kreeg een bandje, inspreken was niet mogelijk, verbinding werd verbroken. Dat heb ik op verschillende tijden nog een keer of wat geprobeerd maar zonder resultaat. Gelukkig was het hotel lid van een kleine keten met een centraal nummer. Nummer gebeld, bandje ingesproken, nooit meer iets van gehoord.

„Misschien is er iets mis met je kaart, bel de bank”, zei mevrouw N. Bank gebeld, die via een bandje meldde dat ik de volgende ochtend om half negen terecht kon. De volgende dag werd ik vrijwel meteen verbonden. Ditmaal met een ander bandje dat personeelstekort meldde. Voor informatie over valideren druk twee. Gedaan. Kreeg een nieuw bandje dat me uitlegde hoe ik via internet valideren kon. Als ik die uitleg nog een keer wilde horen moest ik op negen drukken. Zo niet werd de verbinding verbroken.

Laatste redmidel: die Bookingclub. Het duurde vrij lang voor ik in de krochten van internet een telefoonnummer van die gasten gevonden had maar het is me gelukt. Ik kreeg een bandje, ik sprak wat in, nooit meer iets van gehoord.

Ik was inmiddels des duivels. Vier verschillende nummers gebeld, geen levend wezen aan de lijn gekregen. Een televisieproducente zei me ooit: „Hoe meer de mensen bereikbaar zijn, hoe minder je ze kunt bereiken.” Die bereikbaarheid had inmiddels het nulpunt bereikt.

Een dag later

Ik durfde niet op de bonnefooi naar Frankrijk te reizen. Had geen zin daar bezweet aan te komen en te horen dat ze, zeer tot onze spijt monsieur, vol zaten.

„We kunnen die hele reis beter cancelen”, zei ik. „Laat mij dat hotel eens bellen”, zei mevrouw N. Ze belde, kreeg meteen verbinding, gaf de cijfers van haar eigen kaart door, die onmiddellijk geaccepteerd werd.

„Jij maakt je altijd zo druk”, zei ze nog.