Het is een volkomen random zondag, zo eentje zonder weer, dus we besluiten om naar de film te gaan, ’Wolf’. Uit een rijtje van filmhuizen kies ik er lukraak eentje in Amsterdam en we rennen naar het station. Bij het poortje komen we tot de ontdekking dat Robje haar ov-chipkaart mist. De trein vertrekt zonder ons. Geen paniek, dit is voor ons dagelijkse kost, gaan we overleven. Thuis zoeken we in alle tassen en zakken en vinden het ding wonderlijk genoeg ook nog. Poging twee. Als het meezit gaan we het nog halen.

Obscure filmzaal

Met hete koffie en een fles Fanta ploffen we in de roodfluwelen stoelen, als ik opeens duidelijk en toch aarzelend ’Anouk?!’ hoor. Dit kan ik onmogelijk zijn, maar je kijkt toch. Achter in de zaal zie ik vier schaterlachende gezichten. Mijn zus en zwager met hun twee oudsten uit Aalsmeer. Ik ben even van de leg door dit enge toeval - hoe is dit mogelijk, wij zien elkaar (te) weinig dus dat we elkaar in deze obscure filmzaal treffen is welhaast telepathisch te noemen.

Dit moeten wij vieren, dus na afloop eten we wat samen en wij autolozen profiteren van een lift naar de trein. Ook nu weer zoeken, eerst naar de auto en daarna naar het station. Heel ingewikkeld kan dat niet zijn, maar van het feilloze navigatiegevoel van mijn vader (die slechts naar de sterren kijkt en van zijn leven nog nooit verdwaalde), hebben wij allen niets meegekregen. Ook nu rijdt de trein voor onze neus weg.

Sukkel

Wachtend op een duister perron met een kind dat allang in bed had moeten liggen, voel ik mij ineens een enorme sukkel. Gelukkig overstemt de euforie van een geweldig leuke dag het chagrijn, maar dat geklooi met het openbaar vervoer breekt me aardig op. Een klant in m’n winkel vatte het prima samen: de trein is de beste reclame voor de auto. Zit wat in.

Onheil

Ik denk nog even terug aan de film. Wolvenpup Scout groeit op, verlaat zonder omkijken de roedel en laat zich door niets of niemand tegenhouden om zijn bestemming te bereiken. Kolkende rivieren, droogte, honger, razend verkeer en ander onheil.

Zonder het plot te volledig spoilen, zal ik verklappen dat Scout toch kwispelend richting aftiteling gaat. Zo voelen wij ons ook als we thuis vermoeid de jassen op de grond gooien en nog even napret hebben op de familieapp. Onverwacht voegt ’t best.

Reageren? Mail naar info@haakvrouw.nl

Lees ook: Meezingen op een fietspad zonder raar aangekeken te worden, het kan! | column Anouk autoloos

Lees ook: Anouk Haakman doet vrijwillig haar Fiat 500 weg. Wat bezielt me, vraagt ze zich soms af | column Anouk autoloos