De vertederende, door een wildcamera geregistreerde beelden van de (nog) schattige welpjes zijn in korte tijd al honderden keren bekeken. De zeer uiteenlopende reacties van kijkers op het filmpje geven precies aan hoe de Nationale Wolvendiscussie het land verdeelt. Die scheidslijn ligt vooral daar waar de randstad ophoudt en ’de provincie’ begint.

Door veel randstedelingen wordt de afkeer van de sinds 2018 in Nederland oprukkende wolf lacherig weggehoond. Meest gehoorde argumenten van de voorstanders zijn dat je de natuur zijn gang moeten laten gaan en dat de komst van het roofdier juist bijdraagt aan een beter natuurlijk evenwicht.

Voor hen zijn provincies als Drenthe en Gelderland blijkbaar een soort groot natuurpark waar je een weekje lekker gaat fietsen om daarna weer terug te keren naar de wolfloze steden in het westen van het land.

Wie echter in de grensstreek met Duitsland (waar de opmars van de wolf al veel eerder begon) woont, weet beter. Het aanvankelijke enthousiasme over de eerste wolven die in het wild verschenen is in rap tempo afgenomen sinds er steeds meer berichten verschijnen over doodgebeten dieren. Met name schapen staan hoog op de menulijst van de wolf maar er zijn ook meldingen van koeien die met opengereten ruggen ’s ochtends door boeren in het weiland worden gevonden.

Drentse veeartsen hebben onlangs een brandbrief opgesteld waarin ze stellen dat de situatie inmiddels onhoudbaar is. Een van de ondertekenaars spreekt zelfs van ’oorlogsgeneeskunde in het weiland’.

Signalen genoeg om het fenomeen van de herintredende wolf nog een kritisch te bekijken. De eco-romantici die met de verrekijker op de borst wegdromen bij door het bos dartelende wolfjes moeten zich wel realiseren dat natuur in feite niet meer bestaat in het tot in de kleinste hoeken aangeharkte Nederland.

Er is geen boom waar een boswachter niet van weet en om gebieden die natuur worden genoemd, staan veelal hekken. Onder deze omstandigheden de wolf vrij baan geven, is vragen om problemen.