Drie jaar geleden verbrak Hester haar relatie. Ze kon niet meer. Toch blijft ze terugverlangen naar Tijn. „Hij heeft me zoveel pijn gedaan. Waarom wil ik hem dan terug?

Hoewel, terug is misschien niet het goede woord. Wat ik terug wil is het stel dat we ooit waren. Maar als ik eerlijk ben, waren we dat stel alleen het eerste half jaar. Daarna kwamen de barsten al.

Tijn is een moeilijke man. Getroebleerd, gestresseerd en emotioneel afgesloten, behalve als het er ineens in een moment van woede allemaal uitkomt. Dan zijn er tranen en spijtbetuigingen en de verhalen over vroeger, die hem zo gemaakt hebben. Ik had op zulke momenten medelijden met hem. Natúúrlijk begreep ik het allemaal en dus vergaf ik hem zijn botte uitspraken en schreeuwpartijen. Hij kon er toch ook niks aan doen dat zijn moeder… En dat hij vroeger nooit… enzovoorts. Telkens weer een goed excuus om zich echt naar te gedragen. Het maakte dat ik alleen maar meer mijn best ging doen. Bij mij kon hij die emoties uiten, ik zou hem troosten en helpen met al die oude ellende. Ik zou hem niet verlaten, zoals anderen hadden gedaan en ik zou vooral ook mijn best doen om hem niet boos of verdrietig te maken.

Maar Tijn kon boos worden om alles. Of ik nou iets kleins vergeten was of ik liet per ongeluk iets vallen, zelfs als de printer het niet deed was het op een of andere manier mijn schuld. Tijn heeft me nooit fysiek belaagd en hij zei na die tijd altijd sorry. Dan schonk hij een glas wijn voor me in en nam me in zijn armen om me te zeggen dat ik de wereld voor hem was. Zo kon ik er weer even tegen.

Het putte me uit. Zoals constante werkstress je een burn-out kan geven, zo deed deze relatie dat ook. Ik moest de hele tijd op mijn tenen lopen. Een soort perfecte vrouw zijn, maar toch blijkbaar nooit goed genoeg. Het is raar hoe zoiets erin sluipt. Ik dacht dat ik niet het type vrouw was dat in zo’n relatie verwikkeld kon raken. Maar dat is het dus: je raakt verwikkeld. Eerst een dun touwtje om je pols dat je nog zou kunnen breken als je wil. Dan één om je andere pols, je voeten en zo verder. Tot je helemaal gekneveld bent en een soort marionetje wordt.

Toen ik drie jaar geleden instortte bij een vriendin, moest ik concluderen dat deze relatie mij kapot had gemaakt. Ze moedigde me aan bij hem weg te gaan en hoewel ik drie pogingen nodig had, is dat uiteindelijk gelukt. Hij smeekte me de eerste twee keer nog om terug te komen. De laatste keer heeft hij me het huis uitgeschreeuwd en me alles verweten wat ik had willen voorkomen. Ik verliet hem zoals alle anderen ook altijd hadden gedaan. De vriendin die me geholpen had, bood me een thuis. Ik ben haar eeuwig dankbaar.

Sindsdien probeer ik te leven met het feit dat ik de man waar ik zielsveel van hield in de steek liet. Ik heb me zo vaak afgevraagd of ik niet toch nog meer had kunnen doen. Relatietherapie misschien? En ik was natuurlijk zelf ook niet makkelijk. Misschien was het ook wel een beetje mijn schuld. Allemaal gedachten die moeten verdoezelen dat hij me slecht heeft behandeld en mijn liefde helemaal niet waard is. Hij gaat ook niet veranderen, hoeveel liefde en begrip ik hem ook geef.

Ik denk dat ik nog naar hem verlang omdat hij mij op de beste momenten ook het allerbeste gaf. Tijn kon zo liefhebben, zo vol bewondering en lof over mij zijn. Hij kocht cadeautjes en ook al weet ik dat het daar niet om gaat, realiseerde ik me vaak welke moeite hij had gedaan. Zijn attenties waren altijd met zorg uitgezocht. Dat was voor mij een teken dat hij mij echt kende. Ik voelde me door hem gezien en geliefd om wie ik was. Maar zijn schaduwzijde werd alleen maar groter en ik kon er met al mijn zonnigheid niet tegenop. Ik móet me van hem losmaken, maar de touwtjes om mijn polsen zitten zo erg in de knoop dat ik simpelweg niet weet hoe.”

Lees hier meer Over Liefde

Ook (anoniem) geïnterviewd worden Over Liefde? Mail naar yanaika@mediahuis.nl