We lijken even verlost te zijn van die olijke Oranjegekte waar ons land zich normaal gesproken in stort. Dit keer geen oranje wuppies, vlaggetjes, vuvuzela’s, zonnebrillen, opblaaskronen of cowboyhoeden. Geen halve steden die zichzelf inpakken in oranje pakpapier en terrassen die eruit zien alsof Garfield er net overheen heeft gekotst.

Geen volwassen kerels die zich in oranje jurkjes hijsen om op klompen en met vlechten en ladderzat door de straten van Rio of Kaapstad te kruipen. Geen zakenmannen met oranje bretels. Geen Gullitpruiken. Geen bebaarde indiaan van de harmonie in Emmen die overal ter wereld altijd weer op die verdomde trommel staat te rammen als een obese baby wiens speen net is afgepakt.

Wat zijn we toch altijd trots op onszelf als we ons gedragen als een stel losgeslagen pubers op vakantie in Renesse. Kijk eens hoe wij nuchtere Hollanders gek durven te doen. Ons Oranjelegioen! Wij denken altijd dat de rest van de wereld vertederd toekijkt, maar volgens mij zitten we niet in de G20 omdat ze ons eens in de twee jaar zo als een stel kleuters na een overdosis limonade bezig zien. Ik kan ze geen ongelijk geven.

Vooral omdat het allemaal zo dun is als Marc van der Linden na zijn maagband. Al dat gelul over dat we als ’één man achter ónze jongens staan’ is ongeloofwaardiger dan Lil’ Kleine die beterschap belooft. In ons land ben je de ene dag de Verlosser maar zien ze je val de volgende dag als een Verlossing. Vraag maar aan Matthijs, Glennis, Bilal, Tim, Marco, Femke, André, Humberto, Dave, Jeroen, Immanuelle, Ali en Onno. Allemaal mensen die we de ene dag op handen dragen om ze de volgende dag extra hard te laten kletteren. Terecht of niet.

Wesley was jarenlang de redder van Oranje, maar na z’n carrière met een paar kilo erbij zetten we hem net zo makkelijk weg als de mascotte van Plopsaland. Louis heeft met z’n eigen docu een heldenstatus gekregen waar Michiel de Ruyter van droomde, maar zodra we eruit liggen was dat allemaal hoogmoed en wordt ie net zo hard van zijn sokkel geslagen als Michiel zelf.

Met die afgekoelde Oranjekoorts zien we het voetbalspelletje nu eindelijk wel een keer voor wat het echt is. Een groep leuke, overbetaalde jongens die achter een bal aanrennen en zelf ook niet precies weten waarom. Daar trekken onze Marokkaanse Nederlanders zich niets van aan trouwens. Die zijn nog net zo uitzinnig als Yolanthe tijdens de Drie Dwaze Dagen in de Bijenkorf of Rick Brandsteder tijdens de Gall & Gall Voordeelweken. Daar klinkt Hazes zijn ’Wij houden van Oranje’ nog altijd keihard maar dan met ’Marokko’.

Dat de integratie na al die generaties eindelijk is gelukt bewijzen de rellende jongeren. Ze gaan net zo tekeer als de Ajax-aanhang jaren heeft voorgedaan na heel wat huldigingen in Amsterdam en slopen de boel net zo hard als Feyenoordhooligans de Barcaccia fontein in Rome. Daar kunnen we echt trots op zijn. Nog even en ze zetten ze een indianentooi op en gaan op een trommel rammen. Wat een ontroerend moment zal dat worden.

Instagram: @richardkemper