De meeste mensen hebben een hond of kat als huisdier, maar het kan ook anders. Van een pruttelende noordelijke witwangdwergooruil tot een collectie varanen, sommige Leidenaren hebben wel heel bijzondere huisgenoten. Wat drijft hen om deze dieren in huis te nemen? En vervullen de eigenaardige beestjes dezelfde rol als een trouwe viervoeter?

„Het is een beetje een uit de hand gelopen hobby, die ooit begon bij het fotograferen van roofvogels en eindigde bij Pruttel”, vertelt Jiska Ogier. Het uiltje dankt haar naam aan de pruttelende protestgeluiden die ze dagelijks maakt. „Het zijn echt uilen met een mening. Ze is heel eigenwijs en jaloers.”

Hoewel haar soortgenoten op de savannes van Afrika solitair leven, is Pruttel heel aanhankelijk. Andersom betekent Pruttel ook veel voor Jiska, zoveel zelfs dat zij de pootafdruk van haar trouwe tweevoeter in haar nek heeft laten tatoeëren. „Heel veel mensen vinden wat van mij en mijn rolstoel, maar als ik met haar ben, zien mensen mijn rolstoel niet.”

Watersalamander

Axolotl Wooper, een Mexicaanse watersalamander, is een stuk minder eigenwijs. Toch heeft ook zij een eigen karakter, weet eigenares Lotte Groenendijk. „Het is een heel gezellig beest. Als ik op de bank zit, dan merk ik dat ze aan mijn kant van het aquarium gaat zitten.”

Ook varanen blijken, net als alle bijzondere huisdieren uit deze serie, verschillende karaktertrekken te hebben. „De een is veel tammer dan de ander”, weet Rien Janssen. Samen met zijn zoon Martijn heeft hij meerdere varanen - 43 om precies te zijn. Is de vrouw des huizes net zo blij met de hobby van de mannen, nu de zolder van het huis is volgebouwd met terraria? „Die klaagt niet. Ze heeft ze zelfs een keer in haar eentje gered van een brand.”

Amber Clé zou ook wel een kamer vol beesten willen, hoewel haar vriend daar iets minder enthousiast van wordt. „Hij is niet zo van de reptielen”, bekent Amber. Voor nu moet ze het doen met drie reuzenslakken, twee gekko’s en python Atlas. Die laatste was voorheen bekend als Bob en lag in een terrarium in de Pelibar, voordat Amber hem adopteerde en een nieuw huis gaf. „Ze kwispelen niet, maar het zijn echt mijn maatjes.”

Vooral Atlas is een prettige kompaan. „Ik ben nooit bang voor hem geweest. Hij zou me alleen wurgen als ik eten was. Bovendien ruik ik niet naar rat.” Daarom kijkt ze geregeld op de bank een film - met Atlas opgerold in haar nek.

Op Instagram kunt u tips en ideeën met de studenten delen. Daarnaast verschijnt er iedere maand een podcast met de verhalen achter de foto’s.