Dit was een uitgelezen kans om haar het hemd van het lijf te vragen, er zijn nou eenmaal beroepen waar je niet zomaar een kijkje behind the scenes kunt nemen.

Toen ik als kind ooit in de buurtsupermarkt onze huisarts tegenkwam, raakte ik zowat in shock. Hij liep als een doodnormaal mens tussen de zuivel- en de koekafdeling. Dat was de man waar ik me van mijn moeder altijd netjes voor moest kleden. De man die als enige mijn moeder als een kind „aaa” kon laten zeggen. De man die mijn vader stil kreeg, toen hij met zo’n raar ding naar het hart van hem luisterde. Een vreemde gewaarwording, onze huisarts in zijn alledaagse kledij een zakje paprikachips in zijn kar te zien gooien.

Mijn vrienden zijn totaal niet onder de indruk van hun huisarts. Die spreken hun dokter aan bij de voornaam, sturen een mailtje als er een kwaaltje is, en komen gerust met een alternatieve, medische diagnose die ze op het internet hebben gevonden.

’Ben je iemand die zoveel mogelijk doorverwijst, of liever zelf ingrepen doet?’ vroeg ik E. Haar ogen lichtten op. Dat laatste, bekende ze. ’Snijden en pulken vind ik geweldig. Vooral als er iets uit te knijpen valt. Het liefst met zoveel mogelijk pus, dat geeft me de meeste voldoening. Einde werkdag heb ik dan echt het gevoel dat ik het verschil heb gemaakt.’ E. heeft ook minder favoriete ingrepen, bekende ze, (liever geen teennagels uittrekken), maar moedervlekken wegsnijden, puisten uitknijpen, ganglions leegzuigen, heerlijk. Haar passie was onmiskenbaar.

Terwijl ik mijn Bretonse vissoep opslurpte en zij zonder enige remming doorging met haar opsomming van bloederige ingrepen, dacht ik: Bij sommige beroepen is het misschien beter als de passie beteugeld wordt. Passie voor werk wordt in onze tijd verheerlijkt. Je bent een beetje een loser als je slechts een loonslaaf bent of als je routinematig je dagen tot je pensioen aftelt. Werken om te sparen voor een uitbouw of een elektrische fiets, not done. We moeten werken omdat we graag werken. Met volle overgave. Ons storten op iets waar we altijd van droomden; pus uitknijpen en aan stukjes vlees pulken, in het geval van E.

Passie. Ik kwam er toch een beetje van terug. Laat de enthousiaste artsen hun verhalen op sommige momenten toch maar liever opgeborgen houden. Terughoudendheid is ook een kracht. Dat zou ik ook willen zeggen tegen overijverige parkeerwachters, ns-conducteurs die bij het omroepen een halve roman voorlezen, en kappers die bij elke knipbeurt alle ins en out van je vakantie willen weten. Soms kan het allemaal met wat minder passie, dan komt het ook wel goed.