Naar verjaardagen gaan, voelt soms als lopen door een mijnenveld. Er is altijd wel iemand die de onvermijdelijke vraag stelt. Wanneer komt de tweede? Meestal verstijf ik na zo’n opmerking, soms moet ik op weg terug naar huis huilen. Want hoe leg je aan een woonkamer vol visite uit dat je rouwt over een tweede kind waarvan je weet dat hij/zij er nooit zal komen?