Vraag een willekeurige consument om het biljet van 20 euro te beschrijven en een vlot antwoord zal hoogstwaarschijnlijk uitblijven. Laat staan als naar het 100-euro-biljet wordt gevraagd. Niet zo gek. Wie heeft dat nog in zijn portemonnee? Met veel moeite diepen we wat stoffige euromuntjes op uit onze knip als er een collectant voor de deur staat. Hoewel die ook al vaak de mogelijkheid biedt om te pinnen.

Bovendien zijn de eurobiljetten van een uniforme lelijkheid die generaties uit de tijd van de gulden doet terugverlangen naar de ’de snip’, ’de zonnebloem’ en niet te vergeten ’de vuurtoren’, het summum van bankbiljettendrukkunst. Die fraaie biljetten werden uitgegeven door de Koninklijke Nederlandse Munt maar na de invoering van de euro heeft de Europese Centrale Bank het voor het zeggen. En zijn de bankbiljetten voorzien van in vage pasteltinten gevangen afbeeldingen die naar het schijnt iets van de Europese eenwording uit moeten stralen.

Mocht de digitale euro er komen, dan zal de herinnering aan fysieke valuta snel vervagen. Uiteraard haast de directie van de ECB zich te benadrukken dat de digitale euro geen vervanging is van contant geld maar een aanvulling. De praktijk leert anders. Kijk naar de snelheid waarmee online bankieren gemeengoed is geworden. Niet alleen omdat het gewoon voor de meeste gebruikers superhandig is, maar ook omdat veel banken door het sluiten van kantoren hun offline klanten als paria’s letterlijk de deur hebben gewezen.