Bij gezamenlijke uitjes rijden José en haar man sinds kort mee met een bevriend stel. Maar de rijstijl van de chauffeur vinden ze ronduit gevaarlijk. Kunnen ze hier iets over zeggen zonder hun vriendschap op het spel te zetten?

José (64): „Via onze kinderen leerden we een echtpaar kennen waarmee we nu alweer ruim dertig jaar bevriend zijn. We gaan er vaak samen op uit. Dan maken we wandelingen of bezoeken we musea. Ook boeken we regelmatig een hotelletje voor een weekend uit, met zijn vieren. Omdat we dezelfde interesses hebben, zijn we nooit uitgepraat en hebben we het altijd gezellig met elkaar. En nu onze kinderen de deur uit zijn, gaan we steeds vaker samen op pad.

In het verleden hadden mijn man en ik altijd een grotere auto. Daarom was het praktisch om daar bij onze uitjes samen gebruik van te maken. De kosten werden altijd netjes verdeeld, dus dat leidde nooit tot problemen.

Maar omdat onze kinderen nu nooit meer met ons meerijden, hebben wij inmiddels een kleinere auto aangeschaft. Ongeveer tegelijk kochten onze vrienden een grotere wagen, vooral met het oog op hun caravan. Daarom zijn de rollen nu omgedraaid; als we nu ergens samen met de auto naartoe gaan, stappen we met z’n vieren in de auto van onze vrienden.

Het gevolg is dat we nu pas merken hoe gevaarlijk de rijstijl van onze vriend is. Dat maakt meerijden op z’n zachtst gezegd geen feestje, want hij remt vaak vrij abrupt en hij anticipeert laat op andere weggebruikers en verkeerssituaties. Borden en verkeer van rechts ziet hij vaak te laat, zodat hij dan plotseling fors moet remmen. Dan word je als passagier ongeveer door de auto geslingerd.

Ook in de bebouwde kom voelen we ons niet op ons gemak. Hij rijdt 70 km op wegen waar je 50 mag en bij de rotondes hebben we vaak het idee dat hij eróverheen wil in plaats van de ronding te volgen, zo laat remt hij. Dan zijn we blij dat we heelhuids thuis komen. Eerst hoopten we dat zijn vrouw bij onze uitjes ook eens zou rijden, maar inmiddels weten we dat het traditie is dat hij achter het stuur kruipt als ze samen zijn.

De laatste keer dat we samen weer ergens naartoe gingen hebben we een smoes verzonnen zodat we er met onze eigen auto heen konden. Maar dat kunnen we niet blijven doen, want dan gaan ze vast lastige vragen stellen.

Inmiddels zijn er plannen voor een uitje over de grens met zijn viertjes. Een aantrekkelijk tripje, met boeiende musea en verleidelijke restaurants. Zij rekenen er dan natuurlijk op dat we weer bij ze instappen. Maar wij hebben geen zin om onderweg op de achterbank doodsangsten uit te staan. Of om misselijk aan te komen.

Ondanks zijn rijstijl is het een gezellig stel. Dus eerlijk gezegd nemen we liever onze eigen auto en spreken we ter plekke af. Hoe maken we dit probleem bespreekbaar zonder dat onze vriendschap eronder lijdt?”