Dat gestroomlijnde politie-uniform, het kittige pakje van de stewardess of die vertrouwde witte jas van de dokter. En natuurlijk de kekke kantoordracht. Allemaal werkkleding waarover Aileen J. Out (35, getrouwd, bewust kindervrij) urenlang kan vertellen. Ze schreef twee boeken, houdt een blog over bedrijfskleding bij, is (gast)spreker op tal van evenementen en vult vanaf vandaag wekelijks een column voor deze krant.

Van zo’n geestdriftige vrouw wil je natuurlijk weten hoe ze zo gefascineerd is geraakt door werkkleding. „Eerst heb ik mode gestudeerd. Daarna bestuurskunde want ik ontdekte dat mode in algemene zin niet mijn vakgebied kon zijn. Ik heb me altijd verbonden gevoeld met de maatschappij waarin we leven en wilde wel een bijdrage aan de samenleving leveren. Zo kwam ik bij de Provincie Noord-Holland terecht.”

„Al eerder, ik zat toen nog in het derde jaar van mijn studie bestuurskunde, ontdekte ik dat studenten die gingen solliciteren niet zo goed wisten wat ze moesten aantrekken voor een gesprek. Niemand die daar een fatsoenlijk antwoord op had. Je denkt dat je op internet alle antwoorden kunt vinden maar voor die keuzestress las ik nergens een oplossing. Ik raakte geïnteresseerd in het fenomeen werkkleding. Een collega bij de provincie opperde op een gegeven moment dat ik een blog over bedrijfskleding moest beginnen omdat ik zo met dat onderwerp in de weer was. Ik begon keihard te lachen. Ik ben namelijk hartstikke dyslectisch.”

„In de tijd dat ik nog mode studeerde, vond ik het verhaal achter het kledingstuk altijd al interessanter dan het ontwerp zelf. Vandaar dat ik uiteindelijk toch de stoute schoenen aantrok en ging schrijven. Van lieverlee ging ik me specialiseren en kwam ik steeds meer te weten over werkkleding. Uiteindelijk heb ik mijn vaste baan hiervoor opgezegd. Nu geef ik vorm aan Prettybusiness. Met deze blog belicht ik als enige in ons land exclusief de zakelijke mode en de werkkleding.”

(Lees verder onder de foto)

Ze is nog steeds blij dat ze die stap durfde te zetten. „Ook omdat ik last heb gekregen van de ziekte van Ménière. Een vervelende, bijna geheimzinnige, aandoening die bij iedereen anders verloopt. Ik heb aanvallen van extreme draaiduizeligheid die uren kunnen aanhouden. Ook heb ik gehoorverlies opgelopen. Doordat ik als zelfstandige mijn eigen tijd kan indelen en mijn werk kan verdelen zoals dat mij past, functioneer ik uitstekend. Menig lotgenoot zit afgekeurd thuis, ik kan nog steeds genieten van mijn werk. Best een reden om dankbaar voor te zijn.”

Hond Suit

„Mijn hond, die ik Suit heb gedoopt, gaat overal met me mee naar toe. Officieel draagt Suit het predicaat niet maar deze Cavalier King Charles Spaniël, zoals het ras voluit heet, heeft zich ontpopt tot een ware hulphond. Zodra er een aanval dreigt waarschuwt Suit me, zodat ik tijdig maatregelen kan nemen. Dankzij Suit voel ik me nooit alleen als ik ziek ben. Overigens gaat het wel stukken beter met me sinds ik onder behandeling ben van een arts die gespecialiseerd is in mijn ziekte.”

Specialisatie zorgt voor verbijzondering. Dat merk je ook bij Aileen J. Out. Zij weet zoveel over bedrijfskleding dat ze verhalen kan vertellen die je verwonderen. Op de vraag wat haar heeft verbaasd: „Zoveel. De luchtvaartindustrie, bijvoorbeeld. Ongelooflijk hoeveel geld daar wordt uitgegeven aan bedrijfskleding. En hoeveel en vaak er over de uniformen van een maatschappij wordt gebakkeleid. Voor je het weet wordt een nieuwe kledinglijn weer afgedankt.”

Werkkleding kan verschillende doelen dienen, legt ze even later uit. „Veiligheid, herkenbaarheid, professionaliteit, eenduidigheid.” Al dragen we naar kantoor niet allemaal hetzelfde pak, toch kun je ook hier praten over werkkleding. Verschijn je in je korte broek op plastic slippers, dan worden de wenkbrauwen al snel opgetrokken. Maar er kan er wel meer dan vroeger, zo signaleert ze.

„De casual dresscode raakt volkomen ingeburgerd. Waar je vroeger uitsluitend grijze pakken voorbij zag komen, zie je tegenwoordig steeds vaker vrijetijdskleding verschijnen. Veel mensen ervaren het als een toe bevrijding dat ze zich niet meer in een pak hoeven te hijsen.”

Ze gaat over de ’vercasualisering’ van de kantoortuin zeker een keer een column schrijven, belooft ze. Net als over het fenomeen dat het grootste deel van de werkkleding exclusief voor mannen werd gemaakt. ,,Dat is gelukkig aan het veranderen. Te lang werd de maatschappij ingericht voor het gerief en gemak van de man.”