Toen ik net begon als arts, kon slecht nieuws mij nog besluipen. Het naderde op kousenvoeten, heimelijk en ongezien, terwijl ik bezig was om niet te verzuipen in mijn nieuwe verantwoordelijkheid. Soms keek ik het zelfs even recht in het gezicht aan, maar wendde ik daarna, niets wijzer, mijn blik weer af. Pas als het zwart op wit stond – in een radiologieverslag, in de rode of blauwe cijfertjes van de bloeduitslagen – begon het me te dagen.